O19

Mensen zouden me voor gek verklaren, maar ik heb een heel gesprek met Louis gevoerd. Hij antwoordde misschien niets terug, maar ik heb wel heel mijn hart bij hem uitgestort. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat hij echt wel wakker zou worden en nu, de volgende ochtend, maak ik me daar helemaal niet druk meer om. Ik weet gewoon dat hij weer uit zijn coma zal ontwaken. Ik lig op zijn bed geleund, nog zittend op het krukje wat ernaast stond. Ik moet wel heel moe zijn geweest om zo te kunnen slapen. Ik glimlach even naar Louis en wil een vreugdedansje maken. Als ik zie dat er niemand naar me kijkt doe ik dat ook. Ik hups wat rond door de kamer, maar kom met een schok tot stilstand als Harry opeens voor me staat. In zijn ogen zie ik een lichte sprankeling. Hoop. "Maddie, eeh, wat is er?" vraagt hij. "Ik voel het Harry! Ik voel dat hij wakker wordt!" zeg ik lachend. De sprankeling in Harry's ogen verdwijnt en hij zakt weer in elkaar. "Je gevoelens zijn niet altijd waar Madison." ik kreeg een rilling over heel mijn lichaam toen hij Madison zei. Mensen zeggen het eigenlijk nooit tegen me. Mijn moeder deed het soms als ze boos op me was, maar zelfs mijn leraren zeiden altijd Maddie. De manier waarop Harry het zei deed me nog erger rillen. "Maar... Een gevoel is nog nooit zo sterk geweest Hazz, vertrouw me, ik weet gewoon 100% zeker dat het goed gaat komen." maar Harry schudt zijn hoofd. "Je bent gek." beledigt trek ik mijn wenkbrauwen op. Ik besluit dat het even verstandig is om mijn mond dicht te houden. Ik kijk naar Louis. Je ziet het zelfs aan hem! Hij is veel minder bleek. Ik lach even, ik ben zo blij. Harry kijkt geïrriteerd naar me. Ik lach naar hem terug. Ik weet gewoon dat ik gelijk heb. Dan komen de andere jongens de kamer binnen. Ze groeten ons en kijken verbaasd als ze merken hoe opgelaten ik ben. Veel tijd om vragen te stellen is er niet, want er komt hijgend een zuster naar binnen gerend. "Dit kan echt niet hoor!" zegt ze. Als antwoord op onze vragende ogen zegt ze: "Ja.. Jullie zitten nu met z'n vijven naast zijn bed. O jongens, dit is veel te druk voor hem! Ga weg!" ik lach even om haar stresserige gedrag. "Mevrouw, we doen heel rustig en daarbij, hij slaapt toch?" zeg ik droog. De zuster houdt even geschrokken haar hand voor haar mond. "Ga jij maar als eerste weg, jeetje, jullie willen hem echt dood hebben ofzo." zegt ze paniekerig, door haar laatste woorden wordt het muisstil in de kamer. "Zo.. Zo bedoelde ik het niet hoor, hij gaat er niet dood door, maar het is echt wel te druk voor hem." ik sta zuchtend op en slof de kamer uit. Ik draai me nog even om naar Louis en fluister onverstaanbaar. "Tot zo Louis, ik zal je snel weer in de ogen kijken."