No.. No, please.. ( aangepast )

Terwijl Alec en ik naar mijn huis lopen, kan ik de grimas niet van mijn gezicht afhalen. Dat verandert snel als we aankomen. Want er staat een ambulance voor de deur. Ik neem Alec's hand steviger vast. Ondanks dat ik probeer stand te houden, zak ik door mijn knieën. Alec trekt me recht en slaagt erin me op één of andere manier te laten stappen.
Als we een ambulancebroeder tegenkomen, ben ik ALWEER aan het huilen. Waarschijnlijk weet hij dat mijn keel dichtzit, dus hij neemt het woord. ' Wat is er gebeurd?' vraagt Alec.
' Alcoholvergiftiging', zegt de man. Ik probeer me sterk te houden, ook al is het toch al te laat. Maar als er een paar mensen met een brancard naar buiten komen, lukt het niet meer. Alec trekt me zijdelings tegen zich aan.' Ken je haar'? ' Haar moeder', zegt Alec. Ik knik.' Haalt ze het?' kan ik uit mijn keel krijgen.' Het is nog te vroeg om dat te zeggen'. Ik kan niets meer.' We moeten nu echt weg'. 'Kunnen we mee?' vraagt Alec, mijn gedachten lezend.' Kom maar', is het antwoord. We lopen langzaam mee en stappen in de ziekenwagen. Als we eenmaal in het ziekenhuis zijn, krijg ik weer een klap. Want we mogen niet verder dan de wachtkamer. Alec drukt me stevig tegen zich aan. Wat zou ik toch zonder hem moeten?