145. Een verpeste verassing.

Nog geen 2 seconden later ging de bel opnieuw. “ Ach, daar zul je mijn jonkvrouw hebben!” zei Tom terug op een plechtige toon. Ik kon het nu echt niet laten om luidop te lachen, dus deed ik het maar. Ondertussen had Tom de deur al opengedaan en hoorde ik het vrolijk gekwetter van Friedolien steeds dichter komen. “ Frie!” riep ik blij toen ze de woonkamer binnen kwam. “ Maaike!” gilde ze en voor ik het wist ging ze rond mijn nek. Beiden stonden we te lachen. “ Wat doe jij hier?” vroeg ze vrolijk. “ Bill had gevraagd of ik hem kwam helpen inpakken.” Gaf ik als antwoord. “ Kan hij dat niet zelf?” vroeg Friedolien zich luidop af. “ Venten,hé.” Zei ik tegen haar en gaf haar een knipoog. “ Hela!” protesteerde Tom. Ook hem gaf ik een knipoog. “ Bill is boven zeker?” vroeg ik erna. Tom knikte en ik liep de trap op.

Ik kwam aan bij Bill zijn kamer en klopte op de deur. “ Binnen.” hoorde ik hem zeggen. Ik opende de deur en zag Bill voor zijn kleerkast staan met zijn handen in het haar. “ Och! Ik ben zo blij dat je er bent. Je moet me echt helpen.” Riep hij bijna. Ik lachte : “Zoveel problemen met kleren kiezen,Bill?” Hij knikte en zei : “ De kans zit erin dat ik op tv ook kom,hé ofzo.” Ik lachte. Ik wou bijna ‘ja schat” zeggen, ma ar kon mezelf net op tijd tegen houden en zei toen : “ Ja, Bill.” Ik ging naast hem gaan staan voor zijn kleerkast. “ Wat zou je willen aandoen?” “Ik weet het echt niet.” Zei hij. “ Ik zal eens even kijken wat je al in je koffer hebt gestoken. Ik liep naar zijn bed waar zijn koffer opstond en keek wat er allemaal inzat. “ Hé, wat is dat?” vroeg ik me af en haalde een donker blauw T-shirtje uit zijn koffer. “ dit is toch niet echt jou stijl?” vroeg ik terwijl ik het donkerblauwe T-shirtje openvouwde. Nu pas zag ik wat erop stond. Er stond een panda op die met een lint zwaaide, en er achter stond de Duitse vlag. “Nee die mag je nog niet zien!” gilde Bill terwijl hij enkele Ninja sprongen deed en het T-shirtje afpakte van me. Maar het was al te laat ik had al gezien wat erop stond. “ Nu is de verassing eraf.” Zei hij sip. “ wanneer wou je die dan gaan aandoen?” vroeg ik verwonderd. “ Tom had deze gevonden hier in een winkeltje in het stad, het leek hem een goed idee om dit aan te doen als je moest turnen.” Zei hij. “ Heeft Tom er ook één?” vroeg ik ongeloofwaardig. “Ja, net als Friedolien. En je ouders.” Gaf hij toe. “ Hebben die allemaal zo’n T-shirt?” zei ik met grote ogen. “ Tuurlijk, om voor je te supporteren.” Glimlachte hij breed. “ Ach, Bill. Het is niet erg dat ik het al gezien heb. Ik vind het nog steeds een heel mooi initiatief.” Ik gaf hem een knipoog en zag hoe dit keer hij bloosde.