144. Naar de Kaulitz'en thuis!

De dagen gingen supersnel voorbij. Mijn laatste trainingen waren niet meer zo hard, ik moest goed uitgerust zijn om mijn routines in Beijing te turnen. Bill hoorde ik af en toe via smsjes of MSN. Ik had niet meer bij hun thuis geweest sinds die avond. Tussen mijn vele gedachten door was ik mijn koffer aan het maken. Zorgvuldig legde ik mijn 4 gloednieuwe turnpakken in de koffer, zocht wat trainingkledij uit en nog kleren voor tussendoor. Mijn koffer was snel gevuld. En plots uit het niets kreeg ik een smsje. Mijn eerste gedacht ging naar dat het waarschijnlijk Friedolien zou zijn om te zeggen dat ze haar koffer niet dicht kreeg. Maar mijn ogen begonnen te glinsteren toen ik Bill zijn naam tevoorschijn zag komen op mijn mobieltje.

Het berichtje las ik wel 4 keer na elkaar. Bill vroeg me om even naar hem thuis te komen, zodat ik kon helpen met dingen inpakken enzo. Ik voelde mezelf glunderen. Ik wilde dit maar al te graag. Snel sloot ik mijn koffer en rende naar beneden. “ Wat is al dat kabaal?” riep mijn vader vanuit zijn luie zetel, mama was hun koffer ook aan het inpakken. “ Sorry pap.” Zei ik snel. “ Ik moet nog even weg.” Zei ik. “En naar waar moet jij zo snel even weg?” vroeg hij maar door. Ik draaide met mijn ogen, waarom moest hij altijd weten waar ik uitging? “ Ik ga nog even naar Bill en Tom thuis, ze hebben gevraagd of ik wou helpen met inpakken. Ze weten niet goed wat ze allemaal moeten meenemen.” Terwijl ik dit zei nam ik mijn jas die aan de kapstok ging. Nog voor papa iets anders kon zeggen riep ik hun dag en sprong op mijn fiets richting het huis van de Kaulitz’en.

Het was een bewolkte dag en niet zo warm voor de tijd van het jaar. Gelukkig kon het mijn humeur niet verpesten en trapte ik stevig door tot ik bij de grote witte villa aankwam waar de broertjes woonden. Ik zette mijn fiets op de oprit naast Bill zijn auto en belde aan. Meteen hoorde ik al geblaf van Gucci en Viper. Tom deed de deur open en trok zijn ene wenkbrauw in de lucht. “ Goedemiddag mevrouw de Olympische Kampioene. Komt u binnen, waarmee kan ik u van dienst zijn?” zei hij plechtig. Ik moest lachen en voor ik iets kon zeggen stond Viper en Gucci al hyperactief rond mijn benen te draaien en te blaffen. Ik verhief mijn stem een beetje zodat Tom me zou horen: “ Bill had me een berichtje gezonden om te vragen of ik kwam.” “Aha!” zei hij terwijl hij zijn ene wijsvinger in de lucht stak. Ik keek hem raar aan en vroeg wat er mis was met hem. “ Niets.” Antwoordde hij “Ik had enkel zin om een beetje raar te doen. De laatste tijd was de spanning hier te snijden met mijn kleine broertje.” Ik kon er wel inkomen met wat hij zei. Ik wandelde verder de woonkamer binnen met Gucci en Viper nog steeds rond mijn benen. “ Hé, zo kan hij nu wel weer,hé!” zei Tom streng terwijl hij naar de honden keek die nog steeds dolenthousiast zaten te blaffen. “ Viper, Gucci in jullie mand.” Meteen dropen de honden af en gingen ze elk in hun eigen mand gaan liggen.