Chapter 24

Het was al aardig laat toen we eindelijk terug waren. Mijn voeten deden pijn van de schoenen die ik aanhad. Ik schopte ze uit voor het bed en liet me erin vallen. Danny was nog even gaan douchen. Ik sloot mijn ogen en voor een moment leek het alsof ik iemand hoorde praten. Ik opende mijn ogen maar zag niks. Waar kwam die stem vandaan? De stem werd steeds harder, ik hoorde voetstappen op de trap. Mijn bloed stroomde door mijn aderen, sneller en sneller omdat mijn hart met iedere seconden steeds harder begon te bonken. Mijn haren stonden recht overeind, kippenvel over mijn hele lichaam. Ik herkende de stem! De stem werd steeds harder. “ik kom je halen. Je bent van mij. Voor altijd. Tot je dood.” Ik begon te hijgen van angst. Mijn ademhaling had ik niet meer onder controle en voordat ik het weet begon ik weer te hyperventileren. Mijn beeld vervaagde en alles werd zwart voor mijn ogen.


“Mirza! Mirza?”een vertrouwde stem klonk in mijn oren. Maar wie was het? ik herkende de stem niet. Ik opende mijn ogen maar het licht deed zo’n pijn aan mijn ogen. Tranen schoten in mijn ogen van het pijnlijke licht. Door de tranen werden mijn ogen waterig en kon ik al gouw beter wennen aan het licht. “Wat was er gebeurt?” Ik wist wie de stem was. Ik keek naar boven en mijn blik vond de zijne. Ik lag in de armen van Danny. Net zoals hij me de vorige keer vast had toen ik ook gehyperventileerd had. “Ik hoorde.. “ ik barste opnieuw in huilen uit. Waarom was ik zo zwak? Mijn vader was er niet, hij kon hier niet zijn. Danny en ik waren alleen thuis en we hadden de deuren heel goed gesloten. Ik had het zelf gezien. Mijn vader kon hier niet zijn. “Mijn vader.”Vervolgde ik mijn zin toen ik wat uitgesnikt was. ik hoorde Danny zachtjes zuchten. “Hij kan hier niet zijn lieverd. Ik ben bij je er gebeurt niks met je.” Voor de 2e keer begon ik mezelf nog meer te haten. De eerste keer dat Danny me zo rustig heeft moeten krijgen vond ik achteraf al heel erg. De 2de keer was nog erger. Waarom kon ik niet gewoon normaal doen, zoals een normaal kind? “Het spijt me.” Danny streelde op zijn manier zachtjes over mijn rug heen. Hij had vast al in de gaten dat ik daar rustig van werd. Ik concentreerde me op zijn vingers die zich over mijn rug heen spreidde. Ik begon er van te genieten en ik kroop wat dieper in zijn vest. “jij hoeft geen sorry te zeggen. wat jij meegemaakt is erg. Ik weet dat ik dat vast al 100duizend keer heb gezegd maar het is de waarheid. Jij hebt gewoon een trauma opgelopen. Jij krijgt nu illusies die er niet zijn. ik help je er wel overheen Mirza. Alles komt goed, ik beloof het.” zijn ogen zochten de mijne. Ik verdronk opnieuw in zijn ogen. Waarom kreeg hij me altijd zo rustig? Hij maakte de onrust die zich afspeelde in mij, klein. Helemaal weg. Die onrust maakte plaatst voor het heerlijke gevoel, liefde. Hij pakte mijn hoofd vast en drukte zijn lippen op de mijne. Gebeurde dit nou echt?