I need to know

Een enorme steek gleed door mijn zij toen ik richting Jasper’s kamer liep. Voorzichtig keek ik naar Jasper, die nog steeds in gedachten verzonken was en zijn woede onder controle probeerde te houden, hij had dus gelukkig niets door. We liepen zijn kamer binnen, waar ik me meteen op de bank liet neerzakken. Ik drukte zo onopvallend mogelijk tegen mijn zij om de pijn te onderdrukken.
Jasper ijsbeerde ondertussen onrustig door de kamer, totaal in zichzelf gekeerd. Zijn pijn en woede waren zo sterk dat ik me amper nog op mijn eigen lichamelijke pijn kon concentreren. Ik probeerde hem af te sluiten, een manier te zoeken zodat ik niet langer gevangen zat in zijn emoties. Uiteindelijk kon ik het niet meer aan, zijn gevoelens eisten zoveel energie van me dat ik langzaam neerzakte op de bank. ’Kan je even stoppen?’ hijgde ik.
Hij kwam meteen naar me toegelopen en ondersteunde me toen ik terug probeerde recht te gaan zitten.
’Sorry,’ mompelde hij. Zijn ogen scanden onderzoekend over me heen. ’Hoe voel je je?’
‘Oké,’ loog ik.
’Nu eerlijk,’ drong Jasper aan.
Ik liet zuchtend mijn hoofd achterover vallen. ’Het vreet aan me dat ik niet weet waar jullie het over hebben. En het ziet er niet naar uit dat je het me gaat vertellen.’ Het was maar de halve waarheid, maar dit was niet het goede moment om Jasper te vertellen dat ik er weer fysiek op achteruit ging.
‘Het is maar een mythe,’ antwoordde hij.
’Mythes kunnen wel degelijk bestaan. Wij zijn het levende bewijs.’
‘Dat ligt anders.’
‘Oh ja? Leg het me dan uit, zodat ik het snap.’
Ik staarde hem doordringend aan, niet van plan om op te geven.
’Zou je niet beter wat rusten? Je ziet er moe uit.’
Eén blik van mij deed hem zuchten, hij schraapte zijn keel.
’Weet je zeker dat je het weten?’ vroeg hij, nog steeds, tevergeefs, hopend dat ik het zou laten varen.
’Meer dan zeker,’ antwoordde ik vastbesloten.
Hij zuchtte weer, maar sloeg uiteindelijk zijn arm om me heen en begon te vertellen.
’Vijfhonderd jaar geleden, was er een vulkanische uitbarsting in het dorpje Puerto Montt. Naar zeggen heeft de speciale kracht invloed gehad op de minieme bevolking van het dorp. Eigenschappen van de mensen werden versterkt, die eigenschappen die bij het transformeren naar een vampier kunnen leiden tot een gave. Er werd gezegd dat het volk te gevaarlijk werd wanneer ze in contact werden gebracht met vampiers. Niemand van hen mocht transformeren. De hele lokale bevolking werd uitgemoord op bevel van de Volturi. Slecht één familie kon ontsnappen. De moeder vluchtte met zoon en dochter naar een veilige plek, terwijl de vader met de jongste dochter achterbleef en zich verschool. De mythe verteld dat de jongste dochter het sterkst was. Wanneer ze getransformeerd zou worden, zou ze te machtig zijn. Een profetie voorspelde dat zij de gave zou hebben om mensen en vampiers naar haar hand kunnen zetten zonder enige moeite. Er wordt verteld dat de bossen nog steeds uitgekamd worden door wachten van de Volturi die op zoek zijn naar haar.'
’Zou het meisje niet allang dood zijn als ze niet getransformeerd was?’ vroeg ik.
‘Dat komt nog. De Volturi, compleet verblind door de macht die zij in haar zagen, bevalen tientallen van hun beste wachten om naar Zuid-Amerika af te zakken en haar te zoeken. Geen enkele slaagde er echter in en al snel trokken zij zich terug. Na enkele jaren pikte Aro het spoor op van twee bijzondere kinderen. Gedwongen hen te transformeren, door chaos in het dorp waar zij woonden, kwam hij erachter dat zij voormalige bewoners waren van Puerto Montt.’