Tweede deel

Met een dramatische zucht stortte Penny neer op de plek naast Percy aan de tafel van Gryffindor. “Ik wou dat ik een date had voor het Hogsmeade weekend!”
      Percy, die het niet gewend was dat er iemand naast hem zat tijdens het eten, laat staan iemand van een ander huis, keek haar verbaasd aan. “Penny, dit is niet de tafel van Ravenclaw.”
      “Dat weet ik. Ik mag hier toch wel zitten?” Ze gaf Percy geen tijd om te antwoorden. “Ach, ik doe het gewoon. Er is toch niemand die me wegstuurt.” Ze pakte een cracker en beet er een heel klein hoekje af voordat ze zich weer naar Percy toe draaide, alsof ze zich opeens weer iets belangrijks had herinnerd. “Maar ik zou echt willen dat we een paar leuke jongens hadden om ons naar Hogsmeade te begeleiden. We kunnen toch niet helemaal alleen gaan?”
      “Waarom niet?” Dat was tenslotte wat Percy de afgelopen jaren meestal had gedaan, totdat Penny zijn vriendin werd.
      “Dat kan gewoon niet,” legde Penny uit. Percy vond haar argumentatie niet er sterk. Hij was niet overtuigd van de waarheid van haar standpunt, maar hield wijselijk zijn mond. “We moeten echt dates hebben!”
      “We zouden toch gewoon samen kunnen gaan?” opperde Percy.
      Penny greep zijn pols. Hij snapte niet helemaal waarom, en bovendien verhinderde het hem zijn broodje naar zijn mond te brengen, wat erg vervelend was aangezien hij honger had. “Dat zou natuurlijk heel leuk zijn, schat, maar denk je niet ook dat een Hogsmeade weekend het perfecte moment zou zijn voor een beetje romantiek?”
      Percy slikte. Romantiek? O hemel. “Misschien.”
      “Zie je nou wel? Daarvoor heb je een date nodig!” Penny had waarschijnlijk nog meer nadruk gelegd op het belang van een knappe jongen aan je arm als Oliver op dat moment niet bij hen was komen staan. Hij ging niet zitten, maar sprak Percy wel aan.
      “Hey Perce.”
      Percy werd onmiddellijk rood, wat een erg vervelende gewoonte van hem begon te worden iedere keer dat de Quidditch Captain tegen hem sprak. “Hallo Oliver.”
      “Ik vroeg me af of je misschien tijd hebt om vanmiddag Transfiguration nog eens met me door te nemen. Ik weet dat het een beetje plotseling is en dat je het druk hebt, maar McGonagall zegt dat ze me van het team schorst als ik niet tenminste een E haal.”
      “Natuurlijk,” verzekerde Percy hem, misschien net iets te snel. “Geen probleem.”
      Oliver liet een stralende, warme glimlach zien. “Geweldig! Hoe laat?”
      “Dat is aan jou.”
      “Zeven uur, in de Common Room?”
      Percy knikte. “Prima.”
      “Fijn. Bedankt dat je me wilt helpen, dat is echt gaaf van je. Tot dan.”
      “Tot dan,” echode Percy.
      Oliver liep weg, en Percy werd er weer aan herinnerd dat Penny er ook nog steeds was doordat ze in zijn arm kneep. Hard. “Jij leugenaar,” siste ze, maar haar brede glimlach en de fonkeling in haar ogen maakten duidelijk dat ze hem niet echt ergens van beschuldigde.
      Hij knipperde een paar keer verward. “Ik ben geen leugenaar.”
      “Jawel! Je zei dat er niemand was op Hogwarts die je leuk vond. Zie je wel, nu word je alweer rood!”
      “Penny, praat wat zachter, alsjeblieft. Niet de hele zaal hoeft je te horen,” waarschuwde hij haar. “En ik heb geen idee waar je het over hebt,” voegde hij er aan toe, al was het daar vermoedelijk al veel te laat voor.