O5 Mary Eleanor Winston

“Dat is dan exact 50 euro alsjeblieft,” zegt de taxichauffeur met een vreemd accent. Ik knik en haal mijn portefeuille boven. Verschillende Europese biljetten springen eruit. Een briefje van 50 haal ik eruit en geef het vervolgens aan de man achter het stuur. “Dank u wel,” Hij neemt het dankbaar aan. “Nog een prettige dag verder,” zegt hij nadien. “Insgelijks,” Ik glimlach terwijl ik met mijn vrije hand het autoportier open. Het felle licht van de zon komt mijn gezicht tegemoet. In een soepele beweging zet ik de zonnebril opnieuw op mijn neus om de stralingen wat te minderen. Ik laat mijn ogen vallen op het papier dat ik vast heb en kijk daaropvolgend voor me. Een hoog en breed gebouw pronkt aan de overkant van de straat. Met grote letters staat de naam van het hotel erop geschreven. Hetgeen wat me meteen opvalt is dat er meerdere mensen aan de ingang van het hotel staan te wachten. De meerderheid van de menigte zijn meisjes van jongere leeftijd. Ik besluit er niet teveel aandacht aan te schenken en wandel in hun richting. “Excuseer,” mompel ik terwijl ik me erdoor probeer te murwen. Sommigen kijken me met een arrogante blik aan, maar ik trek me er niets van aan. Het enige waar ik me nu mee bezig houd, is het binnenraken in het hotel. Uiteindelijk is het me toch gelukt en haal ik diep adem. De dame achter de balie schenkt me een amusante glimlach. “Ze staan er al een hele tijd,” zegt ze me. Ik draai mijn hoofd nog eens een stukje om, om de drukte waar te nemen. “Waarom zijn ze hier?” vraag ik haar. Intussen wandel ik naar de toonbank en haal ik mijn betalingsbewijs boven. “Weet je dat dan niet?” Ze trekt één van haar wenkbrauwen op. “Een paar voetbalploegen logeren hier tijdens het EK,” Nadat ze dit gezegd heeft, vormen mijn lippen zich in een verbaasde houding. “Spanje toevallig?” tracht ik subtiel te klinken. Ze lost een instemmend geluidje en mijn gezicht klaart op. God staat duidelijk aan mijn kant. “Goed,” “Jij bent dus één van de journalisten die hier heel de tijd aanwezig zal zijn tijdens de spelen?” schakelt ze over naar een ander onderwerp. Het document met al mijn gegevens houdt ze in de hand. “Klopt,” bevestig ik haar woorden. Ze knikt en keert me haar rug toe om mijn kamersleutel te nemen. Enkele seconden later komt ze terug met een sleutel in de hand. “Geniet van dit verblijf en nog een prettige dag verder,” Ik bedank haar en neem het voorwerp aan. We delen nog een vriendelijke blik met elkander uit. Ik wandel met al mijn gerief naar de lift toe en laat mijn vinger over het knopje glijden. Een kleine minuut later springen de deuren open, waaruit enkele jongemannen tevoorschijn komen. Ze hebben allemaal een vrolijke uitstraling op hun gezicht staan en wanneer ze mij zien, maakt één van hen als een echte gentleman een buiging. “Señorita,” zegt dezelfde persoon terwijl hij me de lift in leidt. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Dat is iets wat ik niet kon onderdrukken. Hij wordt niet veel later door zijn vrienden meegetrokken. Ik doe de moeite niet om mijn ogen van hen af te houden waardoor ik later doorkrijg dat het wel Spaanse spelers moeten zijn, wegens de roodgekleurde truitjes die ze dragen.