25. Jazz Mayden

Vlinders, een explosie van vlinders dwaalde door mijn buik en ze verspreidden zich al snel door mijn hele lichaam.
Het duurde twee hele secondes voordat ik doorhad dat ik zo stijf als een hark tegen Zayn aanstond.
Ik legde mijn handen in zijn nek en kuste hem voorzichtig terug.
Zijn handen gleden van mijn gezicht verder naar langs mijn hals naar beneden en sloten zich om mijn heupen.
Hij trok me iets dichter tegen zich aan en ik voelde zijn tong langs mijn lippen strijken.
Ik had nooit echt een vriendje gehad, of iets wat daar op leek. Eén keer had ik gezoend, de avond voordat mijn moeder stierf. Het had misschien iets kunnen worden als mijn moeder de avond erna niet was gestorven, en ik de drie jaar die daarna volgden werd mishandeld door mijn vader.
Al met al, dit gevoel was nieuw voor me.
Ik sloot de zoen voorzichtig af en haalde diep adem.
Zayns bruine ogen keken intens in die van mij en ik glimlachte licht.
‘Wauw.’ Zei hij.
Ik grinnikte en trok me toen los.
Ik liet mijn haren uit het elastiekje glijden en woelde even erdoorheen om het terug in model te brengen.
Zayn leek te begrijpen dat ik even mijn ruimte nodig had en hij trok langzaam zijn shirt weer aan.

Eenmaal thuis zakte ik verward neer op het bed en schoof Tazz van de dekens af.
Ik had gezoend met Zayn. Ik had de laatste drie jaar niemand meer toegelaten om dichtbij mij te zijn, en nu had die jongen zich een vuurrood pad door mijn muren heen weten te banen en had een aanwezigheid gehad die ik nooit zou kunnen vergeten.
Na alles wat er gebeurd was, had ik mijn hart bijna kunnen voelen krimpen. Het was klein geworden, het was kritisch geworden, maar zodra ik iemand in mijn hart gesloten had, verliet diegene het nooit.
Een snik welde op uit mijn keel en voordat ik het wist rolden de tranen over mijn wangen.
Ik wilde niet meer zo eenzaam zijn, ik wilde normaal zijn. Maar hoe kon ik zeker weten dat ik iemand anders kon vertrouwen? Ik kon zelfs mijn bloedeigen vader, de man die ik dacht te kennen, niet vertrouwen.
Ik sloeg boos tegen mijn kussen en begon te schreeuwen.
Ik wist niet waarom ik het deed, maar het luchtte op.
Ik had nooit mijn oude leven losgelaten, met mijn neurotische gedrag had ik het hebben van emotionele gedachtes verbannen. Ondanks dat mijn vaders handen me niet meer konden bereiken, voelde ik nog steeds zijn klappen.
Dit moest afgelopen zijn.
Ik keek gedesoriënteerd op toen luid geklop op mijn voordeur door het appartement schalde en ik liep met een zere keel naar de deur.
‘Zayn? W-wat doe jij hier?’ Ik schraapte zachtjes mijn keel om het rauwe randje van het schreeuwen kwijt te raken.
‘Je had een broekzakgesprek..’ Zei hij terwijl hij zijn telefoon liet zien. Er stond dat ik hem al tien minuten lang aan het bellen was.
Ik voelde de kleur uit mijn gezicht trekken en beet op mijn lip. Ik greep automatisch naar mijn nek en trok de capuchon van mijn vest over mijn hoofd. Veiligheid, een extra laag.
‘Het is goed, ik ben er alleen om te kijken of alles goed ging en om je te troosten.’
Hij sloeg zijn armen om me heen en ik voelde hoe mijn spieren zich ontspanden.
‘Kom op, ik ga je naar bed brengen.’ Fluisterde Zayn.