143. Training.

De volgende morgen stond ik al vroeg op. Mijn ouders lagen nog in hun bed, maar ik moest al naar training. Ik raapte mijn sportzak bij elkaar, nam mijn fiets en reed met een gelukzalig gevoel door de straten tot ik bij het turncomplex aankwam. In de kleedkamer kleedde ik me snel om, ging om mijn tuigen en stapte de turnzaal binnen. De tuigen die op Beijing werden gebruikt waren dit keer lint, hoepel, knots en touw.

Ik stond al enkele minuten me op te warmen toen ook Friedolien de zaal binnen kwam samen met Irina. Huppelend ging ik naar haar toe en omhelsde haar. “ Ik ben blij voor je.” Fluisterde ze. ik glimlachte naar Friedolien terwijl zij een knipoog gaf. “ Ben je goed uitgeslapen?” vroeg ze plots. Ik knikte. “ Ik zie het, je ziet er tien keer beter uit dan toen ik je gisteren tegenkwam.” Ratelde Friedolien door. “ Maaike, ben je al opgewarmd?” vroeg Irina plots. “ Ja coach.” Zei ik. “ Oké, dan beginnen we met elke routine 2 keer te doen. Ik en Friedolien letten op schoonheidsfoutjes die we je dan ook mededelen.” Zei Irina streng. Zonder nog verder te praten nam ik mijn touw en begon aan één van mijn laatste trainingen.

Alles ging beter dan de andere dagen. Zelf Irina merkte het op. Ik kreeg complimentjes van haar dat er niet veel meer te verbeteren viel aan mijn routines en dat ik er zo goed als klaar voor was. Het kriebelde in mijn buik, ik had er echt zin in. Het kon me niet zo goed meer schelen of ik een podiumplaats ging krijgen of niet. Ik wist wat ik er voor gedaan had, al de moeite en het werk die ik in mijn routines had gestoken. En ik had het belangrijkste terug in mijn leven. En dat was Bill. Bij dat denken verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Friedolien had het opgemerkt en glimlachte ook. “ Maaike, nog eenmaal alle routines doen en dan mag je wat stretchen.” Zei Irina “ Ik ga terwijl het laatste papierwerk in orde brengen voor volgende week.” Ik knikte en zei dat het goed was en begon te stretchen.