Page 7

“You know you're in love when you can't fall asleep because reality is finally better than your dreams.”

Ik word heel vroeg wakker, gewoon omdat ik zo opgewonden ben, het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik de musical gezien heb. De laatste keer was in Amerika, zonder Nicholas.

Lusteloos loop ik rond en begin ik de rommel op te ruimen van gisterenavond. Nadat ik een beetje gekalmeerd was heeft Remus mijn snoep/chips/chocoladekast geplunderd en een dvd uit mijn dvd collectie gehaald. Ik heb, hoe moet ik het zeggen, redelijk veel dvd’s. We hebben een romantischefilm avond gehouden. Remus moest absoluut Moulin rouge voor de 500ste keer zien en voor de 500ste keer begon hij hysterisch te huilen op het einde. Ja, inderdaad, als je dacht dat het niet erger kon, wacht maar tot hij voor de 600ste keer Titanic wil zien. (Beeld je een weeral hysterische Remus in die chips naar de tv gooit en roept dat Rose haar Jack niet mag loslaten)

De rest van de dag maak ik nog wat taken, ga ik even naar de winkel om de snoepkast en andere kasten aan te vullen en om 18 uur begin ik me klaar te make om naar de musical te gaan.

Om 19 uur staat Remus voor de deur. “Klaar, Milady?” hij heeft een oerlelijk blauw met oranje vierkantjes maatpak aan en houdt zijn arm op zodat ik de mijne erdoor kan steken. Ikzelf heb een simpel diepzeeblauw kleedje met een zwart vestje aan.

Na een half uurtje met de taxi gereden te hebben komen we aan bij het theater. Ik ben zenuwachtig, ookal heb ik hem, de musical, al een paar keer gezien, elke keer valt me iets nieuws op, elke keer weer beleef ik het alsof het de eerste keer is. En nu zal ik Nicholas aan het werk zien, hiervoor zag ik hem alleen maar op youtube filmpjes. Remus knijpt in mijn hand “ontspan je Lia” we zoeken onze plaatsen, ondertussen heb ik ook een boekje gekocht met info over de musical, de acteurs, de muziek,… “He, ik heb eens rondgehoord, diegene die vandaag handtekeningen geven zijn Nicholas en diegene die Javert speelt” Oh, god “Zou ik dan straks.. zou hij nog weten wie ik ben?” vraag ik aan Remus. “Tuurlijk, als jij mij zo’n mep had gegeven zou ik je nog herinneren als ik 100 ben” ik gaf hem een mep.

Wauw, hij was zo goed, de musical. Nicholas ook, deze rol was perfect voor hem, als hij op het podium kwam was het alsof hij niet meer Nicholas was, hij werd echt Marius. En natuurlijk moest ik op het einde, als Jean Valjean sterft, wenen. Blijtkous die ik ben. “Komaan Lia, laten we eens een handtekening halen voor jou” Remus trekt me recht van zodra de lichten aangaan.

Nerveus sta ik in de rij aan te schuiven, ik hou het boekje zo krampachtig vast, het zou me niet verwonderen mocht het in kleine stukjes uit elkaar vallen als ik het voor Nicholas leg. Het is bijna aan mij.

de voorlaatste voor vandaag