Untill I found you ||170|| Amynthas

Trots kijk ik naar Tom en Bill die hun gezamelijke nummer aan het spelen zijn. Je kan zo zien dat ze niet zonder elkaar kunnen, alles delen en vreselijk veel van elkaar houden. Als echte broers. Gustav komt naast me staan en glimlachend leun ik tegen hem aan en wrijf met mijn handen over mijn buik. Ik kan niet wachten tot de kleine er is, Tom zelf ook niet. 'Ik ga even bij Levi kijken' zeg ik en Gustav knikt en geeft me een knuffel. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en loop richting de kamer waar Levi ligt. Het is inmiddels al tien uur in de avond en rond acht uur was Levi al vreselijk moe. Als ik de kamer binnen kom zie ik Levi met zijn duimpjes in zijn mond op de bank liggen. Glimlachend hurk ik naast hem neer en wrijf over zijn wangetje. Zachtjes ga ik naast Levi liggen en sluit mijn ogen even. Eventjes slapen kan vast geen kwaad, dit concert duurt nog tot half een in de nacht.

Zachtjes word ik wakker gemaakt door zachte strelingen over mijn wang. Langzaam open ik mijn ogen en kijk recht in de mooie bruine ogen van Tom. Glimlachend druk ik een kus op zijn lippen en krabbel overeind. 'Gustav zei al dat je hier was, het concert is voorbij. We gaan nu naar huis, Bill voelt zich niet zo lekker en is heel de tijd duizelig' zegt Tom en ik knik. 'Kan jij Levi optillen? Ik wil niet dat hij wakker word' Tom knikt en tilt Levi dan voorzichtig op en samen lopen we naar de rest van de jongens. 'Bill zit al in de bus' zegt Gustav en Tom knikt. Hij maakt zich echt zorgen om zijn kleine broertje.