10. It was so sweet; I didn't want to let him go anymore.

TEN

Hij bleef tot aan het einde van de middag. Toen ik hem de deur uit liet zag ik in het voorbijgaan dat mijn hoofd rood was.
'Ik zie er niet uit', zuchtte ik.
'Doe niet zo raar. Je bent schattig zo. Vaker ziek zijn'.
'Jij moet niet raar doen. Ik zie er écht niet uit'.
Hij zuchtte en pakte mijn hand.
'Ik weet dat we overmorgen terug gaan, maar -'
'Wat?'
'Huh?'
'Zei je nou dat we óvermorgen terug gaan? Dat meen je toch niet?'. Ik was oprecht verbaasd; het verblijf hier was ineens geen twee maanden meer, maar een week.
'Ja. Dat heb ik vandaag van ze gehoord. Maar we blijven wel in contact, toch?'
'Tuurlijk. Als jij het niet te druk hebt'.
'Natuurlijk heb ik het niet te druk', zuchtte hij. Toen deed hij de deur open en stapte met één been naar buiten, maar botste tegen Manon op, die net met grote passen en de sleutel nog in het slot naar binnen wilde lopen.
'Em, heb jij - oh, hier ben je. Ze zoeken je', zei ze tegen Taylor, toen ze hem op haar voet voelde staan.
'Deed ik je pijn?'
'Tuurlijk niet. Maar ze zoeken je op de set'.
'Oké. Dan zie ik jullie morgen'.
Ik knikte. Hij was zo leuk. Manon liep nu helemaal naar binnen.
'Tot morgen', zei hij, voordat hij wegliep. Ik nieste; dat moest eigenlijk de hele middag al, maar ik probeerde het in te houden, want niezen is niet erg charmant in mijn geval.
'Gezondheid, en - wauw'.
'Waar heb je het over?', vroeg ik, toen ik naar blik volgde naar het bed.
'Wat hebben jullie gedaan?'
'Italiaanse soaps gekeken', zei ik lachend.
'Waarom zijn die lakens dan zo -'
'Manon, please. De tv staat voor het bed, waar zouden we zitten? Op het bed. Zomaar een gokje. Ik heb echt niks raars met hem gedaan hoor. Hij wilde me wel zoenen, maar ik weigerde en-'
'Ho! Hij wilde je zoenen? Taylor Lautner, dé Taylor wilde je zoenen? Waarom ben je zo stom om te weigeren?!'
'Omdat ik niet wil dat hij ziek word. En ik wil niet dat hij mij gebruikt als pleziertje tijdens zijn verblijf ik Italië. Ik wil iets serieus, niet zo iemand. Hij kan niet serieus zijn. Denk ik'.
'Oké, jouw eigen wil. We gaan overmorgen weg'
'Ik weet het al. Maar hij heeft mijn nummer'.
'Aha! Je hoopt dus wel dat hij belt'.
'Natuurlijk hoop ik dat hij belt! Heb je wel eens naar hem gekeken?!'
'Duh. Jackson', zei ze kortaf.
'Jackson? Waar?'
'Nee, ik bedoel: wat vind je van Jackson?'
'Beetje oud?'
'Hij heeft me gezoend. En hij is ge-wel-dig'. Ik zag dat ze straalde.
'Ik dacht dat jij geen onenightstand wilde worden van iemand?'
'Nee, maar ik kon mezelf niet inhouden. Emma, wij hebben echt een heel mooi leven!'


En die dag was het zover; we vertrokken. We liepen met een hele groep acteurs over het vliegveld van Venice. De mensen om ons heen trokken veel bekijks, en eerlijk gezegd vond ik alle aandacht geweldig. Maar toen waren zij bij hun gate. Wij moesten natuurlijk dezelfde kant op, maar omdat de vlucht vol zat, moesten wij zes uur wachten. We konden er ook voor kiezen om nog even in het hotel of de stad te blijven, maar eerlijk gezegd wilden Manon en ik allebei nog even afscheid nemen.
'Nou, blijven we contact houden? Je bent echt heel tof', zei Taylor. Ik moest grinniken om het woordje tof, en omhelsde hem.
'Tuurlijk blijven we contact houden. Je belt me maar een keer als je tijd hebt. Of je smst me'. Maar hij liet me nog niet los. Sterker nog, hij keek omlaag, in mijn ogen, en hield mijn blik gevangen.
'Em, ga je mee?', vroeg Manon, maar toen ze zag dat ik mijn blik niet kon losscheuren, draaide ze zich weer om naar Ashley, Dakota en Jackson.
Ik grinnikte.
'Die is zo druk, dat wil je niet geloven. Ze heeft altijd zo'n haast. Dan wil ze dit, dan wil ze dat. Je hebt bijna geen tijd meer over, als je je aan haar planning zou willen houden. Het is maar goed dat ik haar af en toe onderbreek, anders zou onze vriendschap één grote dialoog z-'. Meer kon ik niet zeggen. Taylor vond blijkbaar dat ik te veel praatte en drukte zijn warme lippen op de mijne. Meteen voelde ik een zenuwachtig gevoel in mijn keel, iets wat ik nog niet zo vaak had gehad. Ik kon voor een paar seconden lang ook niks meer doen. Dat duurde hem duidelijk té lang, want hij dwong mijn mond open te gaan. Hij zoende me rustig, zijn tong had geen haast. Het was zo lief, zo teder; ik wilde hem eigenlijk niet meer los laten.
Maar het moest toch, want er werd omgeroepen dat de boardingtijd zo afgelopen was.
'Ik weet zeker dat ik je bel', zei hij tegen mijn gezicht aan. Hij drukte me nog één keer snel tegen zich aan en liep toen achter de groep aan, zonder nog maar één keer om te kijken. Ik raakte zachtjes met mijn vingers mijn lippen aan, om te controleren of ze écht zo warm aanvoelden als het leek. Manon stond achter me. Ik was haar bijna helemaal vergeten.
'Wauw. Wáuw. Hier gaan we uitgebreid over praten. Daarom kom ik vanavond nog maar een nachtje bij je slapen. Dan gaan we overmorgen gewoon samen naar school. Kom, lieverd, we gaan naar je moeder, die word anders ongerust'.
Ik knikte.
'Straks denkt ze dat we met ze mee zijn gegaan'.
'Waarschijnlijk. Zullen we Chocolat kijken?'
'Morgen, oké? Ik ben nog steeds niet helemaal fit, en eigenlijk wil ik niets liever dan slapen'.
Ze knikte opgewonden.
En de volgende drie uur hebben we geslapen, in de plastic vliegveldstoelen. Daarna aten we een broodje in de Subway, dronken koffie in Starbucks en haalden mijn moeder over om de dvd van Chocolat te kopen, zodat ons dat geen geld hoefde te kosten.
En daarna zaten we weer oneindig lang in het vliegtuig, maar ook daar sliepen we de meeste tijd.

Oké, zes reacties dit keer ^^
eerder zal ik niet verder gaan, dus gij zult een reactie achter laten.
<3