36. Revenge, M

Langzaam kom ik weer bij. Alle geluiden die ik hoor, worden tien keer harder mijn schedel in gebeukt. Het duurt even voor ik weer weet wat er gebeurd is, en vooral: Waarom ik hier lig. Op de grond. In een donkere kamer. Alleen.
Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat ik nog lééf?! Ik hoor dood te zijn! Blijkbaar trek ik wonderen aan, heb ik een beschermengel of is het gewoon toeval en heeft Jim m'n nek niet hard genoeg fijngeknepen, wat me sterk lijkt. Goed, een wonder dus. Of een beschermengel die, in dat geval, zeker al vaker mijn leven heeft gered. Zodra ik probeer op te staan, merk ik dat dat eigenlijk prima gaat. Geen zere benen (afgezien van de blauwe plekken), geen zere armen (ook afgezien van de blauwe plekken en de lichte kneuzing van mijn pols). Alleen als ik langs de spiegel loop en een glimp van mijn gezicht opvang, schrik ik zó dat ik meteen weer op de grond val. Wat wás dat?! Was dat mijn gezicht?! Ik knip het lampje boven de spiegel aan. Opnieuw zie ik het, eh, ding dat dus inderdaad mijn gezicht is. Over mijn mond lopen straaltjes opgedroogd bloed, een bloedneus. Mijn rechteroog is een combinatie van paars en blauw, en op mijn voorhoofd zit een bult. Zacht druk ik erop, maar trek mijn hand snel terug. Shit... Wat doet dát zeer! Dan ga ik op mijn tenen staan, en deins meteen achteruit. Goed, misschien moet ik ergens een sjaal zoeken. Als ik ooit nog uit deze ruimte kom, in ieder geval. Van wurgen wordt je nek dus rood, en daarna gaat het verder de regenboog af. Andersom, van paars naar oranje zeg maar. Mijn nek is nu in het knalblauwe stadium. Ik zie eruit als een alien!
Pas dan bedenk ik me, dat als ik al dacht dat ik dood was, wat moet Jim gedacht hebben? Heeft hij me gewoon hier achtergelaten, alsof ik vogelvrij verklaard ben?! Hmm... In dat geval, in het geval dat hij dacht dat ik niet meer leefde, hoefde hij de deur niet op slot te doen...
Waar zouden ze Francisca naartoe gebracht hebben? De ziekenzaal? Die is niet al te ver van hier, dat moet te doen zijn. In de spiegel zie ik dat ik begin te grijnzen. Dat doet me eraan denken: Ik moet mijn gezicht nog even wassen, en een trui aandoen. Met capuchon.
Binnen vijf minuten ben ik klaar, met de zaklantaarn in mijn hand (het is nu rond middernacht, volgens mij). Zo stil mogelijk sluip ik naar de deur, leg mijn oor ertegenaan en luister. Niks te horen. Voorzichtig duw ik de klink naar beneden, en open de deur...