Part 10.

Part 10.
"Zayn," fluisterde ik. Liam keek me vragend aan. Zayn keek verveeld op en zuchtte kort. "Heb je nu wéér een fan meegebracht Liam?" zuchtte hij. Wat? Herkende hij me nou niet? "Huh? Ze is geen fan van ons, ze kent je niet," mompelde Liam verbaast. Hij herkende me niet, hij was me écht vergeten. Wat een eikel. Nu was ik echt boos! "En of ik Zayn ken!" riep ik en ging voor hem staan. Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Van foto's zeker," zei hij arrogant. Pardon? Foto's? Er knapte iets in me. En het deed van binnen pijn, heel erg pijn. Ik liep mijn schouders zaken en mijn woede was meteen weg, inplaats daarvan kwamen tranen. Ik zette een stap achteruit terwijl de eerste traan over mijn wang ging. Mijn tekenmap, die ik nog steeds vasthad, viel uit mijn handen. Ik deed totaal niet de moeite om hem op te rapen. "Moet je nu huilen omdat je me ziet?" vroeg Zayn, en stond op. "Je herkent me niet, je bent me vergeten," fluisterde ik. "Wie ben je?" vroeg hij. Ik staarde hem met open mond aan. Terwijl Liam antwoord gaf. "Ze heet Zoë," zei hij voorzichtig. "Zoë Senders, weet je nog? Vroeger je allerbeste vriendin, van begin tot eind. Je werd beroemd, en vergat me!" riep ik wanhopig terwijl er meerdere tranen over mijn wangen gleden. Zijn kaak verstrakte en zijn mond viel langzaam open, hij scheen het zich te herinneren. "Zoë? Sirieus?" bracht hij stomverbaast uit. "Ja! Je weet wel die bitch die eerst je beste vriendin was, en je nu straal vergeten bent!" riep ik tegen hem. "D-dat kan niet," fluisterde hij. Hij geloofde me verdomme nog steeds niet! Ik bukte en begon door de tekeningen te zoeken. Tot ik degene vond, die ik had nagetekend. De foto die van ons samen, nog altijd op het nachtkastje staat. Ik kwam langzaam om hoog en gaf het trillend aan hem. Hij bekeek het en zijn mond viel langzaam open. Hij staarde van mij, naar de tekening, en weer terug naar mij. Ik stond roerloos te kijken terwijl er nog steeds tranen over mijn wangen gingen. "Je bent het echt!" fluisterde hij. Zijn gezicht klaarde op en hij troke in een omhelzing. Ookal had ik dit met heel mijn hart het liefste gewilt, ik duwde hem ruw weg. Hij keek me verbaast aan. "Waar was je Zayn? Waarom belde je niet? Twee jaar lang heb ik zitten wachten, je gemist, elke avond heb ik gehuild tot nu toe, en je herkende me niet eens! Beste vrienden, waren we ooit, nooit te breken, waren we ooit, lang geleden, ik ben zo verdrietig en wanhopig geweest, waar was je?" viel ik kwaad en verdrietig tegen hem uit. Hij zei niets, hij keek me alleen verbaast aan, zijn ogen flitsten van mijn rechteroog, naar mijn linker. Niet te geloven. Ik draaide me met een ruk om en rende het huis uit, hij herkende me niet.