8.

POV Aria
‘Ik ga mee.’ zegt Tom meteen als ik met Bill naar een onderzoekskamer ga. Gustav en Emily hebben al laten blijken dat ze in de gang willen wachten dus ik laat hen de wachtkamer zien. ‘Moet die rolstoel echt?’ mompelt Bill met tegenzin. Ik lach en knik. ‘Wel als je voet echt gebroken is.’ Bill zucht waardoor Tom breed gaat grijnzen. ‘Oké, wat is er gebeurd?’ vraag ik professioneel, ik mag niet laten blijken dat ik hem ook persoonlijk ken, niet bij mijn stagemeester die mij nauwlettend in het oog houdt. Ik kijk Bill kort aan en glimlach zacht, het is moeilijk om afstandelijk te doen in zijn buurt. ‘Ik heb mijn voet omgeslaan nadat Emily erop is gaan staan.’ legt hij uit. Ik knik en doe zijn schoen uit. ‘Zeg het maar als het pijn doet.’ Ik begin zacht aan zijn voet te voelen en duw af en toe ietsje harder. Ik frons, dit klopt niet? ‘Doet dit pijn?’ vraag ik voor de zekerheid als ik weer iets harder duw. Bill knikt en mijn stagemeester kijkt me onderzoekend aan. ‘Volgens mij is het niet gebroken, maar we gaan toch foto’s nemen voor de zekerheid?’ Ik kijk dokter Kuipers vragend aan, ik ben vrijwel zeker van mijn diagnose maar ik heb haar toestemming nodig. Ze knikt waarna ik Bill weer in zijn rolstoel help. ‘Je kan hier wachten, de foto’s zijn zo genomen.’ Ik glimlach naar Tom die zegt dat hij even naar Gustav en Emily toe gaat. Ik knik en rij met Bill naar een andere kamer. Ik laat hem weer op het bed zitten en zet zijn voet in de juiste positie. ‘Ga je mij nog zeggen wat er echt is gebeurd?’ vraag ik zacht, ik kijk hem lief maar ook een beetje bezorgd aan. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Bill meteen, het is overduidelijk dat zijn voet helemaal niet gebroken is want nu ik er op duw reageert hij er niet eens op. ‘Ik wou je gewoon zien.’ Ik kijk verbaasd op als Bill dat zegt. ‘Wat?’ vraag ik met een brede glimlach. Is hij helemaal naar hier gekomen met een ‘gebroken voet’ om mij te zien? Wat lief! ‘Je hebt het wel gehoord hoor.’ Bill kijkt me met een glimlach aan en ik moet gewoon wegkijken om niet te gaan blozen. Ik voel hoe Bill mijn hand pakt en mij naar hem toe trekt. ‘Je bent nog mooier als je bloost.’fluistert hij lief waardoor ik nog meer ga blozen. Bill zijn vingers liggen op mijn kin waardoor ik hem wel aan moet kijken. ‘Je bent echt lief.’ Ik leg mijn hand op de zijne, ik verdrink bijna in zijn prachtige ogen. Op dit moment zou ik alle regels van het ziekenhuis willen vergeten en hem kussen, mijn lippen op zijn zachte lippen plaatsten. ‘Ik wil je kussen.’ zegt Bill op een fluistertoon. Ik slik en draai mijn gezicht weg. ‘Dat gaat niet.’ mompel ik zacht. Ik weet dat Bill niet gaat luisteren en ik wil het zelf ook echt, maar het gaat niet. ‘Aria…’ Ik draai me weer naar hem en onze neuzen raken elkaar net niet. Ik sluit mijn ogen en vecht tegen mijn gevoelens. Moet ik nu kiezen voor Bill of voor mijn studies? Maar langs de andere kant gaat toch niemand het weten, wie merkt het als ik Bill hier een klein kusje geef? Ik moet het loslaten, ik moet het gewoon doen. Ik open mijn ogen en kijk recht in Bill zijn bruine, prachtige ogen. ‘Kus me.’ zeg ik zacht zonder zijn blik los te laten. Bill glimlacht en zijn gezicht komt dichterbij. Ik voel hoe onze vingers zich verstrengelen, alsof ze voor elkaar gemaakt zijn.
Ik sluit mijn ogen en 2 tellen later voel ik zijn zachte lippen op de mijne. Heel even lijkt de wereld stil te staan, alleen Bill en ik die tellen. Alleen onze lippen die perfect op elkaar passen, alleen onze verstrengelde vingers die voor elkaar gemaakt zijn en alleen mijn hartslag die samen met zijn hartslag de perfecte symfonie vormt.
Mijn hart die 2 seconde geleden nog klopte als een gek omwille van Bill zijn lippen lijkt nu versteend. ‘Dokter Hastings?’ Ik laat Bill zijn hand los en zet meteen een stap achteruit als ik de stem van mijn stagemeester hoor. ‘Zijn die foto’s nu nog niet gemaakt?’ mompelt ze kwaad. ‘Sorry…. Er euhm,… het werkte niet wegens een defect.’ lieg ik haperend. Ze zucht en zegt dat ik de foto’s maar snel moet maken waarna ze weg gaat. Ik knik en maak snel de x-ray foto’s zonder Bill aan te kijken. Hoe kon ik zo dom zijn om mijn gevoelens zo te laten gaan?! ‘Aria?’ Ik negeer Bill en doe verder met mijn werk. Ik voel me echt dom, ik heb jaren voor dit gewerkt, dit heeft me zweet, bloed en tranen gekost en dan wil ik dit weggooien voor de eerste de beste die een beetje kan flirten? Ik kan mezelf wel slaan. ‘Aria, alsjeblieft.’ Bill klinkt nu wanhopig. ‘Meneer Kaulitz, je voet is niet gebroken.’ zeg ik zakelijk als ik de foto’s bekeken heb. Ik moet gewoon professioneel doen, dan haakt hij vanzelf wel af als hij ziet dat ik niet ga meewerken. Ik schrijf een voorschrift voor om de zwelling te doen afnemen, eigenlijk is dit helemaal niet nodig maar ik moet iets doen om hem niet aan te moeten kijken. ‘Ga je mij nu echt negeren?’ vraagt een stem die verrassend dichtbij is. Ik draai mij geschrokken om en Bill staat amper 20 centimeter van mij af. Ik slik en kijk weg, ik moet hiertegen vechten, ik mag niet toegeven. ‘Aria, het spijt me als ik iets gedaan heb wat je niet wou.’ Ik voel hoe Bill mijn beide handen vast houdt en ik kan een glimlach gewoonweg niet onderdrukken. ‘Ik wou het wel, maak je geen zorgen.’ zeg ik zacht. ‘Maar het gaat gewoon niet.’ Ik trek mijn handen weg en open de deur. ‘Het is beter als je gaat, er is niets aan de hand met je voet dus je hebt niets meer te zoeken in het ziekenhuis.’ zeg ik zakelijk. Ik zet mijn doktersmasker weer op en Bill zucht. ‘Ik zie je nog wel eens.’ Bill kijkt niet op en gaat weer weg. Ik haal diep adem en probeer mijn tranen tegen te houden.