Meeting the others.

Aubrey keek om naar Percy die afscheidt nam van zijn moeder voordat hij zijn arm uit hield. "Mag ik je begeleiden?" glimlachte hij en Aubrey knikte voordat ze haar arm in de zijne haakte.
"Pas goed op jezelf, Percy." Hoorde ze zijn moeder nog huilend roepen, voordat ze beide door de poort stapten. Gover leidde hen langs een kampvur waar andere saters en kinderen aanzaten.
"Het zijn allemaal halfgoden net als jullie...maar uhm...Ik moet jullie wel zeggen dat jullie worden gescheiden van elkaar. Ieder zijn eigen afdeling."
Aubrey zuchtte toen Grover dit zei. Ze had zo graag bij Percy willen blijven, bij hem voelde ze zich veilig en op haar gemak. Ze keek van opzij naar Percy en hij gaf haar een zwakke glimlach.
Ze keek op naar de gebouwen die in een kring stonden. Voor alle kinderen van een bepaalde god een gebouw. Die van Athena stond tegenover die van Poseidon.
"Kunnen we echt niet bij elkaar blijven?" Hoorde ze Percy momperen en zijn wangen kleurden rood. "Zei ik dat hard op? Ik...uhm bedoelde zeg maar gewoon..."
"Dat je niet van een vriend gesplitst wil worden?" Ze glimlachte op haar schattigst en Percy knikte.
"Zullen we anders nadat we onze spullen hebben uitgepakt samen gaan wandelen?" bloosde hij.
"Ik zou niks liever willen."grinnikte ze bij het zien van zijn blos en langzaam liep ze naar het gebouw van Athena.
Langzaam stapte ze naar binnen en ze keek om zich heen.Ze werd aangestaard door de andere, maar alleen een meisje bleek haar niet te mogen. Een meisje met bruin haar dat haar messen aan het slijpen was. " "Een nieweling...zie ik." Het meisje rolde haar ogen en stond op, Aubrey ogen naar het mes gericht blijvend. "Ik hoop dat je het niet verpest morgen, want ik moet en zal winnen."
Aubrey keek haar verbaasd aan. "Ik? Verpesten? Ik zou je maar voorbereiden als ik jouw was, zusje." Ze liep naar het be dat het enige nog lege was en staarde naar het Poseidon gebouw. Ze glimlachte toen haar ogen die van Percy ontmoete hij zwaaide nonchalant en pakte zijn spullen uit. Aubrey greep de kleren die al klaargelegd waren en kleedde zich om, ze voelde hoe Percy zijn ogen in haar blote rug brandde.

Langzaam liep ze het gebouw uit, het was laat, maar Percy had haar gevraagd om te gaan wandelen dus dat zou ze ook doen."
"Hey." Ze draaide zich om en ze keek weer in de oceaan blauwe ogen van Percy. "Hey." Fluisterde ze zachtjes en ze bloosde toen hij haar hand vast pakte.
"Kom mee. Hier ergens moet een meer zijn." Hij lachte en trok haar me. Ze volgde hem, maar zei niks over dat ze niet kon zwemmen.
"Hier is het!" Percy ging op de steiger zitten en voorzichtig ging ze naast hem zitten. De prachtige omgeving zag er schitterend uit in het heldere maanlicht.
"Wat is er? Waarom ben je zo nerveus?" Grinnikte Percy, maar Aubrey bleef in het water staren.
"Morgen...Er gaat iets gebeuren. Wees voorzichtig, oké?" Ze keek naar hem en hij knikte.
Aubrey stond op en Percy greep haar hand. "Waar ga je heen?"
"Naar bed." Ze maakte haar hand los van de zijne en begon terug te lopen.
Ze kroop in bed en sloeg dekens over haar heen, wetend dat Percy nog bij het meer zat viel ze langzaam in slaap.