Happy from the outside but broken from the inside 4

De dokter is amper de kamer uit en daar staat hij alweer. "Ik heb goed nieuws. Je kan bij iemand op een kamer.Het is wel een jongen, ik hoop dat je daar geen problemen mee hebt." legt de dokter uit. "Nee hoor, geen probleem."

Na een tijdje lig ik samen met die jongen op de kamer. Met een boos gezicht kijkt hij de hele tijd naar buiten. Ik besluit maar een poging te doen er verandering in te brengen. "Hey, wat is jouw naam?" Verbaasd kijkt de jongen naar me. "David. Wat is jouw naam?" zegt hij vriendelijk. "Sara. Wat heb jij voor?" Ik doe maar een poging om het gesprek op gang te houden. "Ze zeggen dat ik een ongeval heb gehad. Zelf weet ik er niets meer van. Ik ben het hier nu wel beu. Ze zeggen dat ik een maand in coma gelegen heb. Sinds ik wakker ben moet ik revalideren en in bed blijven liggen. Ik ben ondertussen al anderhalve maand wakker en verveel me. Daarom hadden ze me samen met iemand op een kamer gelegd maar die mocht even later het ziekenhuis uit. Daarna zijn er nog 7 mensen hier komen liggen maar mochten steeds uit het ziekenhuis weg. Ze stonden hier steeds vreugdedansjes te doen en mij uit te lachen. Ik zweer je dat als jij dat doet..." maar ik onderbreek hem. "Wat? Dat meen je niet. Hoe erg kan je zijn om iemand uit te lachen die in het ziekenhuis moet blijven. Dat is gewoon grof. Zoiets doe je niet tenzij je geen respect hebt." Daar word ik nou net boos van als ik zoiets hoor. "Waarom lig jij hier?" vraagt hij dan. "Om dezelfde rede als jij, alleen zeggen ze dat ik 5 dagen in coma heb gelegen. Ik weet helemaal niets meer." vertel ik hem teleurgesteld. "Ik heb dat ook. De mensen die zeiden dat ze mijn vrienden waren zie ik niet meer maar de mensen die beweren mijn ouders te zijn komen wel elke dag langs." vertelt hij. "Mijn ouders heb ik nog steeds niet gezien... of ze zouden één van de mensen moeten zijn dat me alles hebben verteld maar ze waren een beetje te jong om al ouders te zijn van mij." bedenk ik me.

"Waarom haalt u haar van haar kamer zonder ons te verwittigen, dat vind ik helemaal niet lief van u, weet u dat?!" hoor ik iemand roepen. "Laura, bedaar even. Die man vertelt net dat ze op een kamer met twee wou liggen. Excuseer ons dokter, ze is een beetje overstuur." hoor ik iemand anders vertellen aan de dokter. "Ik ben niet overstuur, ik vind het gewoon..." daarna hoor ik een heleboel geluiden. Enkele seconden gaat de deur van de kamer open en daar staan Max, Stijn, Dimitri en Laura. Dimitri heeft zijn hand voor Laura haar mond. "Ieuw, je hoeft niet te zeveren op mijn hand hoor." zegt Dimitri ineens en haalt zijn hand van voor haar mond. "Dag Sara, hoe gaat het met je? Hebben de dokters je pijn gedaan? Ben je in orde? Die dokter krijgt er van langs als hij je iets heeft aangedaan. Waarom ligt je haar in vlechtjes met onderaan zilverpapier?" David en ik beginnen te lachen. Laura stelt zoveel vragen dat het gewoon te grappig is. "Dingdingdingdingding, bingo, yatzee, we hebben een quizmaster gevonden!" roep ik lachend. "Kan je de vragen herhalen en deze keer liefst één per één?" vervolg ik. "Je begint stilaan weer de oude te worden hoor ik." Ik kijk haar raar aan maar ze praat gewoon door. "Wat ik dus vroeg, hoe gaat het met je?" ze kijkt me hoopvol aan. "Ik voel me goed, en hoe gaat het met jullie?" antwoord ik. "Met ons gaat het goed. Omdat je zegt dat het goed gaat veronderstel ik dat die dokter je geen pijn gedaan heeft en dat alles in orde is. Waarom ligt je haar in vlechtjes met zilverpapier?" vraagt ze verbaasd. "Simpel, ik verveelde me dus besloot ik maar je koekjes op te eten die trouwens heel lekker waren. Toen ik daarmee gedaan had verveelde ik me opnieuw en ben spontaan vlechtjes in mijn haar beginnen maken. Om die vast te houden heb ik er dan steeds een beetje zilverpapier rondgedraaid onderaan. Dit is het resultaat." Dimitri, Stijn, Max en David lachen. Laura blijft serieus maar begint dan ook maar te lachen. "Eventjes een vraagje tussendoor, maar wie zijn mijn ouders en waarom heb ik ze nog steeds niet gezien?" vraag ik als iedereen weer min of meer serieus is. "Je ouders zijn Mia en Marc. Ze hebben een drukke job en hebben daarom geen tijd om eens langs te komen maar ik moest je wel de groeten doen en veel beterschap wensen." vertelt Laura. "Ze hebben me gezegd dat je krijgt wat je maar wil als je uit het ziekenhuis bent. Al kost het een fortuin, het maakt hen niet uit." gaat ze door. Ik had eigenlijk meer gehoopt op een antwoord dat ze een job hadden en morgen eens zouden langskomen. De ouders die ik heb vind ik maar dom en ik heb ze nog niet eens gezien. Dat doe je toch niet van niet langs te gaan als je kind in het ziekenhuis ligt. "Je kon er niet goed tegen dat ze zo weinig tijd spendeerden met jou. Als mensen je vroegen jezelf te omschrijven omschreef je jezelf als happy from the outside but broken from the inside." gaat ze maar door. "Dankjewel Laura, ik heb genoeg informatie over mijn leven gekregen vandaag." zeg ik geschokt over alles wat Laura me net vertelde.

Het bezoekuur is gedaan en het lijkt wel alsof ik zou kunnen huilen. "hé, gaat het een beetje?" vraagt David moeilijk. "Wat voor een ouders heb ik, het lijkt wel alsof ze me vergeten zijn, alsof ik niet belangrijk ben. Is het dan zo moeilijk om even vrijaf te vragen zodat je je bloedeigen dochter eens kan komen bezoeken in het ziekenhuis. Al zou ik dood zijn het zou hen niet eens kunnen schelen." ratel ik huilend aan 1 stuk door. "Rustig maar." zegt David. Even later voel ik mijn ziekenhuisbed bewegen. David is in zijn rolstoel tot mijn bed gekomen en heeft zich daarna in mijn bed geheven zodat hij me kan troosten. "Het komt wel goed." probeert hij me ongemakkelijk te troosten. Hij omhelst me en ik huil uit.

De volgende dag word ik wakker door de dokter die aan mijn bed staat. Hij wil me iets vertellen. "Je bent in orde, alleen je geheugenverlies is nog een probleem. Het kan zijn dat je geheugen terugkomt maar het kan evengoed dat het niet terugkomt. Je mag deze namiddag naar huis." Ik kijk langs de dokter naar David. "Bent u zeker dat u me hier geen weekje langer kan houden. Mijn ouders hebben geld genoeg hoor." probeer ik hem om te praten. Ten eerste wil ik niet naar mijn ouders die toch geen tijd voor mij hebben en ten tweede als ik deze namiddag naar huis ga dan is David weer alleen. "Dit is een ziekenhuis, geen hotel. U bent volledig in orde. "Wat gebeurd er met David, wanneer mag hij naar huis? Ik zweer u zolang hij hier niet weg gaat ga ik hier ook niet weg. U kwetst hem door hem hier zolang te houden en steeds mensen op een kamer met hem te leggen die hem uitlachen. Hoe kunt u zo onmenselijk zijn. U bent niet menselijk." fluister ik boos zodat ik David niet wakker maak.