[NL] Switched

Percy deed zijn best om de huppel uit zijn stap te houden terwijl hij de eetzaal binnenkwam. De tafel van Gryffindor was erg goed gevuld en Oliver was er natuurlijk niet, dus zag hij zich gedwongen om tegenover zijn jongste broertje en diens twee beste vrienden te gaan zitten.
      Ron en Harry gunden hem nauwelijks een blik waardig, maar Hermione glimlachte een beetje verlegen naar hem. Hij knikte gewichtig en autoritair naar haar, zoals het een Prefect betaamde, en begon worteltjes op zijn bord te scheppen. Groente was gezond.
      Hij begreep niet precies wat er was gebeurd toen Hermione opeens heftig begon te hoesten. Harry klopte op haar rug. “Gaat het?” vroeg Percy, want hij hoorde zich het lot van zijn jongere medeleerling aan te trekken.
      Hermione keek hem geschrokken aan. “J- Ja,” stamelde ze, zodra ze weer kon spreken. Opeens ontsnapte haar een giechel. “Prima.”
      “En dan beweer je steeds dat ik langzamer moet eten,” mopperde Ron. “Ik heb me nog nooit verslikt.”
      “Hallo, Percy,” zei Oliver, die op dat moment naast hem kwam zitten. Hij was een paar minuten later aangekomen, precies zoals ze hadden afgesproken.
      Percy was even afgeleid van Hermiones rare gedrag, tot hij merkte dat ze Oliver en hem nu met een bepaalde glinstering in haar ogen aankeek. Hij fronste. “Is er iets?”
      “Nee hoor,” antwoordde ze, maar haar ogen vlogen even een stukje omlaag en ze werd rood van de moeite die het haar koste om haar gelach in te houden.
      “Hermione, wat is er aan de hand?” wilde Harry weten, geïrriteerd.
      “Meiden - op een bepaald moment slaan ze allemaal door, ik zeg het je,” mopperde Ron. Hij scheen vandaag tot niet veel andere dingen in staat te zijn.
      Hermiones ogen vlogen weer even omlaag, tot ergens bij zijn borstkas, maar toen keek ze Percy weer recht in zijn ogen. “Je badge is een beetje modderig,” zei ze onschuldig en met een uitgestreken gezicht.
      Percy keek verstoord omlaag. Hij poetste zijn Head Boy badge iedere ochtend en was er erg trots op dat hij altijd mooi glansde, dus kon hij nauwelijks geloven dat het ding vies zou zijn. “Ik weet niet waar je hebt over hebt, Hermione. Hij - o. O! O, Merlin.” Percy werd zo rood als hij nog nooit eerder was geweest toen hij merkte waarom Hermione zo had zitten te giechelen.
      “Wat is er?” vroeg Oliver, die nietsvermoedend opkeek van zijn bord met aardappels.
      Percy sprong op, waarbij hij zijn hand zo hield dat zijn badge verdekt bleef, waardoor Harry en Ron nog steeds niet wijzer werden. Hermione leek inmiddels de slappe lach te hebben, maar ze was zo beleefd om wel nog haar best te doen zich een beetje in te houden. “We moeten even praten, Oliver,” siste Percy.
      “Wat? Maar -” Oliver kreeg geen kans om nog langer te protesteren, want Percy trok hem met verrassend veel kracht overeind en sleurde hem mee richting de uitgang van de zaal. De badge die aangaf dat Oliver Head Boy was fonkelde onschuldig aan de voorkant van zijn gewaad, net als die van de Gryffindor Quidditch Captain op Percy’s borst.