142. Tired but so happy.

Vrolijk fietste ik naar huis. Ik was zo blij dat we gepraat hadden. Ik had het gevoel alsof ik terug de wereld aankon nu. Eenmaal ik thuis aangekomen was, liep ik vrolijk de woonkamer binnen. “ Heb je een goede training gehad?” vroeg mijn moeder die in de keuken bezig was met het avondeten. “Ja, hoor. Hij was super!” zei ik vrolijk. “ Klaar voor volgende week dus?” glimlachte ze. “Ja.” gaf ik volmondig antwoord. “ We eten over een uurtje, maak je dat je dan beneden bent?” vroeg ze. Ik knikte even en zocht in de koelkast iets te drinken. Met een brikje fruitsap in mijn hand en mijn rugzak met mijn turngerief in liep ik de keuken uit de trap op.

Ik kwam mijn kamer binnen en nam meteen mijn mobieltje. Meteen drukte ik Friedolien haar gsm nummer in en belde haar. Toen ze opnam zei ik meteen: “ Jij wist weer van niks zeker?” Aan de andere kant van de telefoon hoorde ik Friedolien lachen. “ Om eerlijk te zijn, wist ik dat hij om je ging komen, maar ik wist niet dat je meteen op hem zou ingaan.” Zei ze. “ Hoe bedoel je?” terwijl ik dat vroeg trok ik mijn ene wenkbrauw in de lucht, net zoals Bill altijd deed. “ Dat je een koppige steenezel bent! Dat bedoel ik.” Zei ze lachend. “ Wat ben jij een toffe vriendin, Frie.” Zei ik sarcastisch. “ Ik had Bill eindelijk kunnen overhalen om met je te praten, toen moest ik alleen nog hopen dat jij er op in zou gaan.” Vertelde Friedolien verder. Ik humde even en zei dat ik nu alles weer zag zitten. De energie stroomde door mijn lijf, ik ging daar in Beijing eens tonen hoe dat echt moest, ritmische gymnastiek. Friedolien lachte en toen kwam de vraag die ik verwacht had. “ Zijn jullie al terug een koppel?” vroeg ze. “ Neen.” Mompelde ik. “ Denk je dat er daar nog verandering in zal komen?” ging ze verder. “ Ik weet het niet Frie, we zien wel. Op dit moment ben ik al terug blij dat we gepraat hebben en dat hij terug meewilt naar Beijing.” Bij dat laatste dat ik zei hoorde ik aan de andere kant van de telefoon een gilletje. “ Meen je het? Gaat hij terug mee?” “ Natuurlijk, ik heb het hem gevraagd.” Terwijl ik dat zei werd mijn glimlach breder op mijn gezicht. “ Wauw! Super.” Ik voelde hoe ook Friedolien super enthousiast was.

Na nog veel gelach en gepraat aan de telefoon moest ik ophangen want ik moest gaan eten. Ik nam afscheid van Friedolien en ze zei dat ze me morgen wel even op training zag. De laatste tijd had ze niet veel meer bij mijn trainingen kunnen zijn, aangezien ze nu de kleinste meisjes ook les moest geven ter vervanging van hun trainster die thuis zat met een gebroken rib. Bijna huppelend ging ik de trap af en wandelde naar de keuken waar mama en papa al aan de keukentafel zaten. “ En lukken de trainingen een beetje?” vroeg mijn vader. Hij was net thuis van zijn werk. Ik knikte enthousiast. “Ik ben wel wat moe, maar ik heb het gevoel dat alles goed zal verlopen op de Olympische Spelen.” “Dan ben ik blij.” Zijn mijn vader. Terwijl hij dat zei schepte ik wat aardappelen op mijn bord en we begonnen te eten.

Na het eten ging ik terug naar mijn kamer. Ik had besloten om maar eens vroeg in mijn bed te kruipen, het zou me goed doen. Ik deed mijn pyjama aan en toen ik in mijn bed kroop zag ik op mijn nachtkastje het kettinkje liggen die ik van Bill had gekregen. Het blonk terug in mijn ogen en mijn hand greep ernaartoe. “ Deze zal ik maar terug aandoen zeker?” mompelde ik tegen mezelf. ik opende de sluiting en ging het hangertje terug om mijn nek. Dit zou me terug geluk brengen in Beijing, dat voelde ik. Ik wreef even over het klavertjevier en voelde mijn ogen zwaarder worden. Zo snel als je maar kunt bedenken, lag ik in slaap.