Je bent me heel wat verschuldigd!

Jacob p.o.v


Mijn rust moest natuurlijk weer verstoord worden door Leah, die nu een heel gesprek tegen me leek te houden. Was dat mens nu nou echt zo blind om te zien dat ik probeerde te slapen? Grommend verborg ik mijn hoofd in het zeer slechte kussen die kennelijk alleen maar vol met irritante kuilen zat. Zuchtend verschoof ik mijn hoofd, net zo lang tot ik uiteindelijk een goed plekje vond waar ik niet meteen in weg zakte. Als Sam weg was betekende het nog niet dat dat kreng me zomaar rond kon commanderen. Na alles wat ze wel niet veroorzaakt had begon ze me echt de keel uit te hangen. Ze had maar geluk dat ze de zus van Seth was anders had ik allang niet meer geprobeerd mezelf te beheersen als ze weer eens in de weg liep. Nee, ik liet haar me echt niet commanderen! Demonstratief keerde ik haar de rug toe zodat ik haar gelul niet meer te hoeven horen. Ik plofte voor de zoveelste keer grommend neer op de goede plek van het kussen. Mijn oren deden pijn van de onverwachte, oorverdovende schreeuw die meteen volgde. Woedend schoot ik overeind met in mijn hoofd wel 101 manieren om Leah’s leven tot een hel te maken. ‘Godverdomme Leah, laat me nou eens met rust!’, schreeuwde ik waarna het geschreeuw meteen ophield. Ik had eigenlijk niet verwacht dat het meteen op zou houden en was verbaasd dat Leah ook nog haar mond hield. Met het besluit om maar op te staan opende ik mijn ogen. Zo langzamerhand had ik wel weer honger gekregen. Ik wreef het slaap uit mijn ogen door het wazige beeld en wou me vervolgens met tegenzin van mijn kussen ophijsen. Mijn adem stokte in mijn keel toen mijn zicht uiteindelijk duidelijker werd. Ik keek recht in haar ogen die me nu doodsbang aankeken. Wat had ik nou in hemelsnaam gedaan? Snel probeerde ik alles weer voor ogen te halen maar ik kon me nu niet echt concentreren. Ik was er niet aan gewend om een meisje zo dicht bij me in de buurt te hebben. Ik probeerde te herinneren wat er nou in hemelsnaam gebeurd was werd ik steeds weer afgeleid door die ogen. Uiteindelijk betrapte ik mezelf erop dat ik haar al heel lang aanstaarde, alsof de antwoorden zo in haar ogen af te lezen waren. Ik verdronk gewoonweg in haar ogen. Mijn trance werd gestopt toen ik iets dacht te horen. Nu pas merkte ik de positie op waarin ik lag. Ze probeerde het maar kon met geen mogelijkheid onder mij vandaan komen. Toen ze dat eenmaal doorhad leek het haast alsof ze ademhalingsproblemen begon te krijgen. Snel klom ik van haar af en zorgde ervoor dat ik niet te dicht bij was om haar te overtuigen dat ik haar geen kwaad zou doen. Ook zei leek te proberen om afstand tussen ons te krijgen maar meer uit angst. Meteen zocht ik naar woorden om een gesprek met haar te beginnen. ‘Uuhm,…’ en meteen zag ik haar verstijven van schrik en snel de andere kant opkijken. Ik zuchtte, dit was totaal niet de bedoeling. Waarom gebeurden mij altijd dit soort dingen? Rustig kwam ik overeind en ik benaderde haar langzaam stap voor stap. Voor ze iets kon zeggen onderbrak ik haar. ‘Luister het spijt me heel erg van dit alles, maar zelf heb ik geen idee wat er precies gebeurd is….’, mompelde ik zacht. Geweldig Jacob, zet jezelf maar weer voor schut. Haar wangen begonnen te kleuren en vervolgens beet ze op haar lip. Ik kon niks anders doen dan steeds maar blijven herhalen dat het me speet. Op een gegeven moment hief ze haar hand op, wat voor mij meteen het sein was om te stoppen met praten. ‘Luister… Jacob’, begon ze twijfelend en ik richtte me verbaasd weer op haar. Ze praatte tegen me, betekende dit dat ze me niet verafschuwde? ‘Zelf heb ik ook werkelijk geen idee hoe ik hier precies gekomen ben…. dus laten we het maar gewoon achter ons laten’, vervolgde ze. Ik wou nog iets inbrengen maar aan haar gezicht te zien, wou ze er niet meer over doorpraten. De enige verklaring hiervoor was dat ik gewoon naar een lange dag wolf zijn in het bos in slaap gevallen was maar ik had werkelijk geen idee hoe zij hier beland was. Ik besloot haar er maar niet mee lastig te vallen. Uiteindelijk stond ik zuchtend op. De anderen zouden zich ondertussen wel afvragen waar ik nou bleef. Shit, ik moest ook nog Paul aflossen bij grensbewaking. Die was me vast heel blij om me zo laat nog te zien komen opdagen. Er zat niks anders op dan er gewoon vandoor te gaan. Ik wist zeker dat Paul me zou vermoorden als ik nog later zou komen. Net toen ik één van de bospaden wou inslaan werd ik tegengehouden. ‘Was je aan het spijbelen gisteren?’, vroeg ze zachtjes terwijl ze naast me kwam lopen. ‘Ach, mijn vrienden hadden me nodig’, legde ik uit. Ik was al lang blij dat ze tenminste gewoon tegen me bleef praten. Ze zette haar handen in haar zij. ‘Je hebt me nog heel wat uit te leggen want ik was naar je op zoek’, mompelde ze probeerde me recht in de ogen aan te kijken. Ik stopte meteen mijn snelle pas en stond abrupt stil waardoor ze tegen me opboste. ‘Je.. je was naar me op zoek?’, zei ik terwijl ik niet probeerde om te blozen. Jacob Black… blozen…, wat was er in hemelsnaam met me aan de hand? ‘Waarom was je met die jongen aan het vechten, wie is er begonnen en wie is hij eigenlijk .. ken je hem?’ Ik begon meteen weer te lopen en probeerde niet aan haar gezicht te denken die waarschijnlijk nu verbaasd en verontwaardigd stond. ‘He! Ik vroeg je wat’, riep die mooie stem en ik probeerde haar te negeren wat eigenlijk onmogelijk was. Zo langzamerhand kreeg ik schuldgevoelens dat ik het haar niet uitlegde en ik begon weer wat langzamer te lopen. Snel haalde ze me weer in en ik glimlachte, ze was niet iemand die snel opgaf. ‘Ik ken die jongens wel en laten we zeggen de mijn vrienden en ik totaal niet met hun overweg kunnen’, begon ik en ik keek haar even vluchtig aan. ‘Was die ene hun leider of zo?’, vroeg ze begrijpend. Ik haalde mijn schouders op en knikte, 'zo zou je het kunnen noemen'. ‘Luister ik snap dat je nog veel meer vragen hebt, zullen we binnen verder praten?’, vroeg ik hoopvol. Ze leek niet meteen door te hebben dat we bij het huis van Sam aangekomen waren en ze keek er met grote ogen naar. Ze leek te twijfelen maar tot mijn opluchting knikte ze uiteindelijk. Ik hield de deur voor haar open en langzaam liep ze naar binnen om de jongens vervolgens aan de tafel te zien zitten. De gezichten van de jongens gingen meteen van boos naar vrolijk toen ze haar zagen. Meteen begonnen ze luid te joelen en door elkaar te roepen en ik zag haar langzaam glimlachen. Ze mompelde een gedag tegen hun en ze riepen meteen in koor een gedag terug. Ik snapte niet waarom zij haar nou ook leuk moesten vinden en begon haast te grommen. ‘Jongens ik wil haar vertellen hoe het nou precies zit tussen ons en die bloedzuigers’. kapte ik hun met mijn gedachten uiteindelijk af en meteen vielen ze stil en schoven een stoel voor haar naar achter waar ze ongemakkelijk op ging zitten.


En nu zet ik dit verhaal even op standby MUWAHAHAHAH... nee, het komt doordat ik naar frankrijk ga... 2 weken... zonder laptop... maar natuurlijk wel met papier en met genoeg inspi om daarna als ik terug ben meteen allemaal hoofdstukjes erop te zetten DUS PLEASE BLIJF ABBO!!!!

LUV U ALL EN FIJNE VAKANTIE XX







please! reacties!!!