Phantom Traveler .:2:.

Met gemengde gevoelens beklom ik de trap die naar het vliegtuig leidde. Aan de ene kant was ik natuurlijk hartstikke enthousiast omdat ik eindelijk eens een keer zou gaan vliegen. Toch doemde de gedachte aan het vliegtuigongeluk wat ik als kind op tv had gezien steeds in mijn achterhoofd op. Bij de gedachte aan de gruwelijke beelden die ik toen had gezien, kreeg ik al meteen weer een brok in mijn keel. Toen mijn vader eenmaal doorhad waar ik toen naar keek, was hij vervolgens de kamer binnengestruikeld en had hij meteen de tv uitgezet. Geschrokken van zijn reactie was ik spontaan in huilen uitgebarsten. Ik was natuurlijk op dat moment nog te jong om hem te begrijpen en ik dacht dat hij boos op me was. Hij had het meteen door en had me gekalmeerd en verteld waarom ik niet naar zulke dingen moest kijken. Ik had de beelden dan wel gezien toen ik klein was maar toch waren ze me altijd bijgebleven. Ik schudde de gedachte van me af en ik verzekerde mezelf dat er niks zou gaan gebeuren. De stewardess begroette me met een brede glimlach en ik glimlachte beleefd terug. Eenmaal binnen zocht ik naar mijn stoel en uiteindelijk kwam ik naast Dean te zitten. Waar ik helemaal geen problemen mee had. Dean zelf was echter nog wel gestrest maar hij probeerde natuurlijk weer zo rustig mogelijk over te komen bij Sam. Ik kon mijn lachen niet inhouden toen Sam uiteindelijk naast een oude vrouw kwam te zitten die nu al in slaap was gevallen en half over hem heen hing. ‘Wat is nou precies de bedoeling?’, fluisterde ik nieuwsgierig terwijl ik me naar Sam toe keerde. Sam keek even om zich heen en boog zich toen naar haar toe. ‘Probeer zo kalm mogelijk te blijven en blijf rustig op je stoel zitten, Dean en ik regelen de rest wel’, fluisterde Sam. Natuurlijk, ik moest weer eens braaf zijn en vooral niks doen. Best als hij het zo wou spelen….‘Op een voorwaarde!’ riep ik toen hij de tassen in de bagageruimte boven ons wegstopte. Hij zuchtte en ik glimlachte zo onschuldig mogelijk. ‘Alleen als ik ….’, mompelde ik terwijl ik net deed of ik heel hard nadacht. ‘Alleen als ik op de plek van Dean mag zitten zodat ik bij het raam kan zitten!’, riep ik triomfantelijk en natuurlijk net iets te hard. Sam sloeg zijn hand voor zijn gezicht maar Dean daarentegen stond meteen op en maakte een gebaar dat ik kon gaan zitten. Verbaasd trok ik een wenkbrauw op maar ging daarna toch maar meteen in zijn stoel zitten en drukte zowat mijn gezicht tegen het raam. Ik keek naar de bagagekarren die buiten voorbijreden en toen hoorde ik pas de piloot die door het hele vliegtuig klonk. ‘Dames en heren ik verzoek u om uw gordel om te doen en vraag u om pas te gaan lopen als we eenmaal opgestegen zijn’, sprak de piloot en meteen ging iedereen zitten. Toen het vliegtuig eenmaal in beweging kwam kon ik een vreugdegeluidje net niet meer onderdrukken. Dean klonk heel anders. Haast net of hij een hartaanval kreeg of zo. Het was gemeen maar ik had moeite om mijn lach in te houden om het gezicht dat hij trok. Uiteindelijk fluisterde Sam die op de stoel achter Dean zat iets tegen hem en ik zag dat Dean iets kalmeerde. Het vliegtuig versnelde en uiteindelijk stegen we langzaam op. Een paar minuten later waren we al in de lucht en meteen was ik weer tegen het raampje aangeplakt. ‘Dean!, dit moet je zien ik zie de wolken!’, piepte ik enthousiast maar ik keek op van een raar geluid wat naast me te horen was. Ik keek opzij en zag dat Dean zachtjes aan het neuriën was. Luisterend, herkende ik naar een tijdje de melodie. ‘Metallica?’, vroeg ik glimlachend. ‘Het kalmeert me’, mompelde hij terwijl hij zwakjes glimlachte maar daarna meteen weer verder neuriede. Ik rolde mijn ogen maar werd daarna meteen weer afgeleid door het uitzicht door het minuscule raampje. Na ongeveer een half uurtje was Dean uiteindelijk wat rustiger geworden en Sam was zo onopvallend mogelijk met een of ander apparaatje aan het rondlopen. Toen Dean me uiteindelijk vertelde dat het een soort meter was voor paranormale dingen schrok ik uiteindelijk op van een piepend geluid. Het apparaatje wat Sam in zijn handen had. Sam ging meteen weer zitten. ‘Ik heb al bij de passagiers gekeken maar die leken niks te hebben’, fluisterde hij. Dean knikte, ‘misschien moeten we eens een kijkje nemen bij de piloten en de stewardessen’, mompelde hij. ‘Wacht ho ho!, als ik hier braaf moet blijven zitten moet ik toch in ieder geval een demon kunnen herkennen!’, siste ik iets te luid. Dean knikte naar Sam die meteen terugknikte en opstond om vervolgens op een of andere manier bij de piloten te komen. ‘Luister, de makkelijkste manier om een demon te herkennen is aan zijn zwarte ogen’, fluisterde Dean terwijl hij naar zijn ogen wees. ‘En als ik zo iemand zie?’. ‘Dan maakt het niks uit hoeveel aandacht je trekt, het gaat om jou dus roep ons gewoon, ok?’, mompelde Dean. Ik knikte meteen en met een laatste blik liep hij naar de andere kant van het vliegtuig met het apparaatje. Ik proestte in lachen uit toen het vliegtuig wat bewoog en Dean zijn vuist op een van de passagierstoelen neer dreunde en zich vervolgens mopperend verontschuldigde. Ik besloot maar zo onopvallend mogelijk te doen en bladerde verveeld in een tijdschrift. Toch bleven mijn ogen steeds opnieuw op de rest van de passagiers gericht en ik schrok toen een steward me vroeg of ik iets wou drinken. Gelukkig, geen zwarte ogen…. Sam liep snel even voorbij naar de andere kant van het vliegtuig waar zijn broer was en verdween achter de gordijnen helemaal achter in het vliegtuig. Ik was natuurlijk veel te nieuwsgierig maar deze keer bleef ik wel zitten. Nouja, ik hing zowat in het gangpad maar ik bleef op mijn plek. Opeens hoorde ik een vreemd gesis gevolgd door een schreeuw en voor ik het wist begon het vliegtuig hevig te schudden. Alles gebeurde zo snel. Tassen vlogen heen en weer en mensen waren als gekken aan het schreeuwen. Het verbaasde me nog dat ik gewoon stil bleef en zelfs kalm maar dat kwam natuurlijk ook omdat ik dit wel had zien aankomen. Opeens dook het vliegtuig naar beneden en ik kon nu opeens niks anders dan mijn longen uit mijn lijf schreeuwen. Alle lampjes in het vliegtuig flikkerden en de piloot riep allemaal dingen door de speaker die nu onverstaanbaar waren. Ik klampte me aan een stoel vast en stewardessen probeerden mensen uit te leggen hoe de nood procedure te werking ging. Met een enorme vaart storten we naar beneden en ik keek paniekerig om me heen naar Sam of Dean. Toen ik ze niet zag kneep ik mijn ogen dicht en boorde mijn nagels in de stoel en maakte me zo klein mogelijk. Opeens hoorde ik Sam’s stem naast me die iets in een vreemde taal schreeuwde. Mijn ogen sprongen meteen open en ik keek opzij om Sam te zien die zich met alle macht aan de vloerbedekking van het vliegtuig vasthield. Mijn haren zwiepten rond mijn hoofd maar ik kon nog net Dean zien die tegen de wand aangedrukt was en iets schreeuwde. Als er niks aan de hand was geweest had ik nu om zijn uitdrukking gelachen. Nadat Sam de laatste woorden in de vreemde taal schreeuwde gebeurde er een soort wonder. Meteen hield het schudden op en het leek alsof de piloten weer de controle over het vliegtuig terugkregen. Sommige mensen landen met een luidde smak op de grond en anderen probeerden zo snel mogelijk naar hun familieleden toe te komen. Ik zat daar ademloos opgerold in mijn stoel en probeerde weer bij zinnen te komen en voelde vervolgens hoe twee armen me vastpakten en Dean mij tegen zich aantrok. Hij vroeg of alles ‘ok’ was en ik dacht heel even dat ik een traan zag. Tranen kwamen er bij mij niet gek genoeg. Ik kreeg alleen wel een hart dat als een gek bonkte.




reacties??? (flower)xxx

En nu zet ik dit verhaal even op standby MUWAHAHAHAH... nee, het komt doordat ik naar frankrijk ga... 2 weken... zonder laptop... maar natuurlijk wel met genoeg insp om daarna als ik terug ben meteen allemaal hoofdstukjes erop te zetten DUS PLEASE BLIJF ABBO!!!!

LUV U ALL EN FIJNE VAKANTIE XX