#114.

Twee dagen na het huwelijk en nog steeds zinderde het hele gebeuren na in mijn hoofd. De wereld en het leven kon werkelijk mooi zijn. Ik was samen met Bill onze koffers weer aan het maken. Ons verblijf was maar van korte duur, want ik merkte dat mijn hart steeds meer in Duitsland behoorde. Hoewel ik me er me er soms opgesloten voelde, iets in mij verlangde ernaar om mijn thuis hier te verlaten. Hier had ik mijn zus en mijn ouders, hoewel die vaak weg waren. Ik had Ashley die ik ontzettend hard nodig had. Ik had de vertrouwde winkels waar ik al jaren winkelde en kon op voortgaan. De kleine landelijke weggetjes van mijn woonplaats waren me zo vertrouwd, ik had ze zo vaak bewandeld en belopen.
Alleen had ik hier Bill niet en het was niet dat hij hier niet langer wou blijven, dat niet. Integendeel zefls. Ik had hem met Tom horen praten en horen overleggen, maar het was ik die erop had gestaan om zoals gepland na vijf dagen weer te vertrekken, zoals op onze vliegtuigticketets stond en zoals lang vooraf geregeld was.
Bill gleed met zijn hand over mijn lichaam terwijl hij een nieuwe stapel kleren nam die opgeplooid moest worden. Ik aarzelde, maar greep toen zijn hand vast. We wisselden alleen maar een blik uit, maar dat was voldoende. Zwijgend zetten we ons werk verder. De klok gaf aan dat we ons zouden moeten haasten, we hadden ons net vandaag overslapen.
Natuurlijk wist ik wel waarom ik niet langer wou blijven. Het inwendig stemmetje in mijn hoofd praatte genoeg met me als het er de kans toe kreeg. Ik wou niet echt weg, het was eerder uit voorzorg. Ik wilde weg om mezelf te beschermen. Ik moest weg van alles en iedereen dat me nauw aan het hart lag.