Broken heart

Mijn kleren waren doorweekt, mijn haren waren door en door nat en mijn mascara was uitgelopen. Maar al met al deerde dat me helemaal niet. Ik keek over mijn schouder toen ik zijn warme adem over mijn huid voelde strijken en glimlachte. 'Waarom glimlach je?' vroeg hij met pretoogjes en hij draaide me om, zodat ik hem goed aan kon kijken.
'Een mens mag toch gelukkig zijn, of niet?' beantwoordde ik zijn vraag.
Hij grinnikte aangenaam en trok me in een knuffel. Toen duwde hij me iets van zich af en hij pakte mijn gezicht tussen zijn grote handen vast. Ik keek hem afwachtend aan en mijn ogen dwaalden af naar zijn lippen. Regendruppels gleden over zijn gladde, zalmroze lippen, daarna schoten mijn ogen naar zijn ogen, die omringd waren door een vol stel wimpers, waar de regendruppels aan vast bleven kleven in minuscule druppeltjes. Hij had hier en daar wat lachrimpels op zijn gezicht wat hem aantrekkelijker maakte dan hij al was. 'Je weet dat ik van je houd. Vergeet dat nooit.' fluisterde hij voor hij zijn zachte lippen op de mijne drukte. Een warme tinteling trok van mijn lippen door mijn aderen naar de rest van mijn lijf. Zijn aanraking met mijn huid bezorgde me warme rillingen en mijn hart ging steeds sneller tekeer waarbij hij soms wat slagen mistte. Ik proefde zijn lippen gemixt met de regendruppels die overal om ons heen waren.

Zijn kus werd dwingender, het had iets waar ik angstig van werd, en hij trok me dichter naar zich toe. Ik begon lichtjes te hijgen en lastte een korte pauze in. Ik hield mijn voorhoofd tegen de zijne en keek in zijn ogen. Ik zag zoveel liefde in zijn ogen, maar ook zoveel verdriet. Wat maakte hem verdrietig terwijl ik alleen maar blij kon zijn op dit moment? 'Waarom ben je verdrietig?' vroeg ik zacht, waardoor zijn hele gezicht verdrietig werd. Hij duwde me wat van zich af en beet op zijn lip. 'Ik... mijn ouders willen niet meer dat ik met je omga.' bracht hij twijfelend uit. Met grote ogen keek ik hem aan. 'Waarom niet?'
'Omdat je niet van adel bent.'
'Omdat ik niet van adel ben? Is dat de enige reden?' zei ik licht verontwaardigd en ik maakte aanstalten om te vertrekken.
'Wacht!' riep hij en hij rende achter me aan. Hij greep me vast bij mijn pols en dwong me hem aan te kijken. 'Ik houd van je. Ik zal altijd van je blijven houden, maar mijn ouders... Ik kan niet..'
'Je kan niet wat? We hebben geen toekomst. Hoe naïef was ik om dat te denken. Natuurlijk niet, een meisje van niet adel kan nooit goed genoeg zijn voor een jongen die wel van adel is.' onderbrak ik hem en ik rukte mij los uit zijn greep.
'Maar ik houd van je!' probeerde hij nog, maar ik was al te ver weg met mijn gedachten om hem nog te kunnen horen.
De tranen in mijn ogen waren niet eens te zien door de regen. Stug rende ik door en toen ik bijna bij mijn huis was, liet ik mezelf op de grond vallen.

Ik greep naar mijn hart die zo'n pijn deed. Lange snikken welden op vanuit mijn borst en ze werden af en toe gestoord door korte hysterische aanvallen. Mijn jurk was helemaal vies van de modder en het water kroop in mijn ondergoed, maar het deed er niet toe, het enige waar ik nu aandacht aan kon besteden was de helse pijn in mijn hart.
De regen kwam steeds harder uit de hemel vallen en nog steeds zat ik er als een hoopje ellende bij. Ik zat midden op de verlaten weg dat naar mijn erf leidde.
Waarom kon ik niet gelukkig zijn, waarom moest ik op een jongen vallen die te hoog gegrepen voor me was? Waarom?

In mijn hysterische gedoe merkte ik nauwelijks hoe twee sterke armen mij een deken om legde en me optilde om naar het huis te dragen. Ik werd voor de openhaard neergezet in een stoel om te drogen en opgewarmd te worden. Niemand zei iets, ze keken allemaal toe, niet dat ik er veel van meekreeg, want ik was nog steeds in strijd met mijn pijnlijke hart.
Ik kon alleen maar denken aan hoe het het op het ene moment zo magisch kon zijn en hoe ik zo gelukkig kon zijn en dan op het andere moment zo volledig gebroken kon zijn door dat ene zinnetje, door dat ene zinnetje. "Mijn ouders willen niet meer dat ik met je omga."