7.

POV Eva
Ik sta echt versteld van Georg, ik had hem totaal niet herkent. Normaal ben ik degene die afstandelijk doet en de diva uithangt om mijn reputatie hoog te houden maar bij hem vervaagt dat allemaal. Hij is zo warm en lief, bij hem heb ik dat gevoel niet, bij hem wil ik mezelf zijn. Het is net alsof hij door mijn masker heenkijkt, alsof hij wel ziet dat ik helemaal niet zo koel ben. ‘Tom?’ vraag ik verbaasd als ik hem zie aankomen. Ik lach en meteen is de diva in mij weer terug. Tom grijnst en maakt een grapje over Georg waarbij ik maar gewoon meelach. Ik kijk Tom doordringend aan, hij was een van de eerste met wie ik het goed kon vinden. ‘Hoe kennen jullie elkaar?’ Georg kijkt van mij naar Tom en weer terug. ‘Bill had mij weer eens meegesleurd naar een modeshow en Eva liep mee op de catwalk. En je weet dat ik schoon volk altijd herken.’ zegt Tom met een brede grijns. Ik lach half en knik. Ik wil niet dat Georg nu verkeerd over ons gaat denken. ‘Euhm, ga je mee dansen?’ vraag ik aan hem zodat Tom het niet erger kan maken. Georg schud zijn hoofd zacht. ‘Ik ga even naar Gustav.’ zegt hij mompelend en weg is hij. Ik zucht en kijk hem na, nu denkt hij waarschijnlijk dat ik een slet ben die met iedereen naar bed gaat, inclusief Tom. ‘Vertel.’ Tom kijkt mij doordringend aan en weer zucht ik. Hij heeft ook altijd alles door! ‘Niet hier.’ zeg ik waarna we samen naar buiten gaan. Er is een apart dakterras voor VIP’s wat nu erg van pas komt. Ik ga op een bankje zitten en staar naar de sterren als Tom zacht kucht. ‘Wat voor iemand is Georg?’ vraag ik zacht, ik kijk hem niet aan maar ik weet gewoon dat hij nu verbaasd kijkt. ‘Wat wil je weten?’ vraagt hij uiteindelijk als ik niet reageer op zijn verbaasdheid. ‘Alles.’ Ik haal mijn schouders op en kijk naar de sterren. Tom begint te vertellen en al snel heb ik door dat Georg een opgewekte persoon is die ook wel van stomme grappen houdt. Wat Tom niet zeg kan ik zelf afleiden: hij laat het misschien niet zien, maar hij is best wel gevoelig. Ik glimlach bij het horen van zijn omschrijving, Georg lijkt me iemand met wie je gemakkelijk bevriend kunt raken. ‘Dank je.’ zeg ik oprecht. Ik glimlach en omhels Tom als ik Georg achter hem zie staan. Snel laat ik Tom los wat ervoor zorgt dat hij mij verbaasd aankijkt maar ik heb geen tijd hierop te reageren. ‘Georg!’ Ik ga hem achterna en pak zijn hand. ‘Kunnen we praten?’ vraag ik zacht als hij mij aankijkt.
----
‘Ik snap het niet, bij jou lijkt alles onbelangrijk.’ zeg ik zacht. We zitten nu in Georg zijn auto omdat het nogal druk is binnen. ‘Ik snap het niet?’ Georg kijkt mij vragend aan en ik glimlach zacht, natuurlijk begrijpt hij het niet. Ik draai mij naar hem toe en kijk hem recht in de ogen. Het lukt me niet zijn blik vast te houden, het lijkt alsof hij recht door mij heen kan kijken. ‘Als model verwachten mensen dat je een echte diva bent, dat je altijd en overal eisen moet stellen.’ Ik zwijg even en kijk naar zijn hand die nu op mijn knie ligt. ‘En normaal ben ik ook zo, zodra ik bij onbekende ben, heb ik mijn masker op. Het masker van een ijzige en koele bitch die de beste wil zijn. Maar zo wil ik niet zijn, zo ben ik niet.' Ik krijg tranen zonder echt te weten waarvan. ‘Hey, gaat het wel?’ Georg zijn stem klinkt bezorgd en ik voel hoe hij mij op zijn schoot trekt. Het zit wat krap door het autostuur maar ik vind het helemaal niet erg. ‘Ik wil mezelf kunnen zijn.’ snik ik zacht. Ik wil stoppen met huilen maar het lukt niet. Ik denk terug aan vroeger, aan de tijd dat ik nog een normaal meisje was die in een restaurant werkte. Ik had toen vrienden die er altijd voor mij waren, we stonden 24/7 voor elkaar klaar maar toen werd ik ontdekt. Ik ging bij een modellenbureau en plots had ik geen tijd meer voor hen. In het begin begrepen ze het, ze steunden mij maar naarmate ik meer opdrachten kreeg haakten ze af. Ik snik nog steeds en ik voel me verplicht om Georg een verklaring voor mijn gedrag te geven. Ik zucht en veeg mijn uitgelopen mascara weg. Met snikken en veel tranen vertel ik hem alles. Hoe ik mijn vrienden verloor, hoe ik terecht kwam in een wereld vol van valsheid en schijnheiligheid. Al die tijd luistert Georg aandacht met af en toe ene kneepje in mijn knie of een korte knik. Ik ga verder en leg uit dat ik dit leven helemaal niet meer wil, dat ik echt van mijn werk hou maar ik wil gewoon poseren en modeshows lopen. En dat zonder al die modellen die geen moer op vriendschap geven. ‘Ik heb gewoon een echte vriend nodig, iemand die mij begrijpt.’ zeg ik zacht. Ik ben gestopt met huilen maar ik adem wel nog onregelmatig. Ik durf Georg niet aankijken omdat ik mij klein en gebroken voel, hij is de eerste die door mijn muur kan komen. Ik kijk hem toch aan als hij zijn hand op mijn kin legt en mijn hoofd naar hem toe draait. ‘Ik wil je vriend zijn.’ Is het enige was hij zegt. Ik glimlach en omhels hem.

POV Emily
Ik zucht en drink verveeld een slokje van mijn drankje, Rosalie en Gustav zitten al de hele avond honderd uit te vertellen over hun avonturen samen. ‘Gustav, ik ben echt moe. Ik denk dat ik maar eens naar huis ga.’ Zonder op een reactie te wachten sta ik op. Gustav staat ook meteen op en pakt mijn hand. ‘Ik zal je brengen.’ zegt hij met een glimlach en ik knik maar, dan heb ik hem eindelijk voor mij alleen. ‘Rose, ik spreek je nog wel.’ Gustav draait zich naar haar om en neemt afscheid. ‘Kom, we gaan even naar de jongens.’ zegt Gustav waarna hij mij meetrekt. Als we aankomen bij de tweeling vraagt Gustav meteen waar Georg is met als antwoord dat hij met Eva naar buiten is. We praten nog even over wat er vanavond gebeurd is en Tom is weer helemaal zichzelf als hij grapjes over de meeste onnozele dingen maakt. ‘Ik denk dat we beter gaan.’ zeg ik zacht als er een stilte valt. Gustav knikt en neem afscheid van Tom en Bill. Ik knuffel ze ook nog even en pak dan mijn tas. ‘Oh, sorry!’ roep ik uit als Bill het uitgilt van de pijn omdat ik op zijn voet ben gaan staan. Ik heb hoge hakken aan wat ervoor zorgde dat Bill ook nog zijn enkel omgeslaan heeft bij het wegtrekken van zijn voet. ‘Sorry, sorry! Het was niet mijn bedoeling.’ Ik blijf me excuseren. ‘Em, rustig.’ Gustav kalmeert mij terwijl Tom bezorgt naar zijn tweelingbroer kijkt. ‘Ik denkt dat hij gebroken is.’ Bill bijt op zijn lip en kijkt pijnlijk naar zijn voet. ‘Ik zal jullie wel brengen’ Gustav laat blijken dat hij geen tegenspraak wilt. Dit kan ook moeilijk want ze zijn samen met Georg gekomen en die is momenteel niet in de buurt. Bill mompelt een bedankje en Tom en Gustav ondersteunen hem naar de auto terwijl ik achter ijs ga. Na lang zoeken ben ik terug bij de auto. Gustav zit voorin en Tom zit met Bill op de achterbank. Ik geef hem het ijs en zegt dat hij het op zijn voet moet zetten tot we in het ziekenhuis zijn. ‘Het spijt me echt.’ zeg ik voor de laatste keer. ‘Echt, het maakt niet uit. Aria kijkt er in het ziekenhuis wel naar.’ Tom kijkt Bill verbaasd aan als hij dat laatste zegt maar ik snap er niet zoveel van. Gustav rijdt weg en al snel zijn we op de spoed. Tom gaat Bill inschrijven en al snel komt er een vrouw in doktersuniform naar ons toe. ‘Bill?’ vraagt ze verbaasd en bezorgd. Ik lees op haar badge dat dit dus Aria Hastings is.