Hoofdstuk 4.

In de verte was een klein, donker gekleurd voertuig zichtbaar geworden met iemand die het bestuurde. Felicia bedacht zich geen seconde en begon ernaar te roepen. "Help! Ik zit hier! Help me!" De mannelijke gedaante op de motor of brommer- Dat kon Felicia nog niet goed genoeg zien, kwam naar haar toe gereden. Zodra hij het stukje bos met het pad naderde, werd het duidelijk wie het was. Richard, de oudere broer van Felicia. Met zijn crossmotor ging hij altijd de strijd aan tegen het ruige, ongerepte landschap rondom de boerderijen. Felicia had nog geen één keer zelf gereden; Hoewel ze al wel eens verscheidene keren met haar broer achterop was meegeweest. Ze vond het leuk voor af en toe, maar echt een gevoel had ze niet bij het ijzeren stuk geweld met wielen. Haar broer wel. Hij was er daadwerkelijk dag en nacht mee bezig, van sleutelen tot rondscheuren en handelen in onderdelen. Tja, het was ook geen wonder dat zijn droombaan automonteur was.
De gele crossmotor remde af wat een kort spoor in de modder achterliet. "Wat is er met jou gebeurd?! Wat doe je hier?" vroeg hij geschrokken en stapte meteen af om Felicia te helpen. "Ik ben in dit ding gestapt.. Alsjeblieft, haal me er zo snel mogelijk uit!" smeekte ze. Met zijn gespierde armen probeerde hij de hardnekkige klem los te krijgen, maar zelfs met zijn mannenkracht lukte het nog niet. Felicia keek toe hoeveel moete hij deed, het bloed liep naar zijn hoofd toe. "Pff, het lukt zo echt niet. Ik ga zo snel mogelijk hulp halen, blijf hier, oké?" Hij stond op en startte zijn motor weer. Felicia fronste. "Ik blijf hier zeker wel hoor, maak je daar geen zorgen over."

Niet veel later kwam er een blauwgekleurde volvo aangereden. Ed en haar broer stapten uit en openden de achterklep. Er kwam heel wat gereedschap tevoorschijn, waaronder een tang en een ijzeren staaf. Gehaast kwam Felicia's vader eraan gelopen en vroeg meteen hoe het ging. "Het doet behoorlijk pijn.." antwoordde Felicia. "Dat kan ik me voorstellen, m'n meisje toch! Wat verschrikkelijk, we gaan zo snel mogelijk dit ding van je been af halen." Richard ging op zijn knieën zitten en hield de klem vast. Vervolgens plaatste Ed de ijzeren staaf tussen de twee tanden van de klem en gaf er een harde ruk aan. Het ding ging nog steeds lastig open, maar er kwam wel degelijk beweging in. Felicia hield zich nu nog in, maar als het nog erger werd zou ze het uitkrijsen van de pijn. "Pap, doe voorzichtig!" waarschuwde ze hem. Hij knikte. Het zweet liep hem al over zijn voorhoofd. "Oké Richard, hou hem goed vast. Ik probeer het nog één keer." Richard en Ed wisselden een blik en gaven elkaar een akkoord. "Drie, twee, één.. NU!" Ed duwde met al zijn kracht tegen de stang aan en ja, éindelijk ging de klem open. Felicia plofte met haar hoofd op de grond neer van opluchting. "Zo, nu weg met dat rotding. Ik zal hem wel meenemen, om te voorkomen dat nog iemand erin trapt. Wat een idioot, die hem heeft neergelegd." zei Ed en nam de klem in zijn handen.
Richard was snel op en neer gerend van de auto naar Felicia toe om de verbandkoffer op te halen. Hij keek met een bezorgd gezicht naar haar been. "Dat ziet er niet best uit, vader." Nu kwam Ed er ook weer bij. "Oh nee, inderdaad.." De twee mannen fluisterden wat in elkaars oren wat voor Felicia onhoorbaar was. "Ik til je been voorzichtig op, goed?" vroeg Ed. Felicia ging akkoord. Bij haar voet bracht hij haar been lichtelijk omhoog, en vervolgens bracht Richard voorzichtig het verband aan. Op het gedeelte van de wond deed het misselijkmakend veel pijn, maar het onderbeen van Felicia was volkomen gevoelloos geworden. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, maar had eigenlijk maar één vraag. "Pap?" Hij keek haar aan. "Ja?" Ze beet op haar lip. "Komt het weer goed met m'n been, denk je?" Hij wierp nog snel een blik op de verwonding en dacht toen na over zijn antwoord. Dat duurde best lang. "Ik hoop het." zei hij, maar Felicia kon overduidelijk de twijfels in zijn stem horen.