Chapter 18

POV; Carly 'Car' Miller

Ik gilde toen ik Murdock weer voor zag staan, Sam sping op zijn rug, waardoor hij verdween. Snel pakte Sam mijn hand en ging met mij een deur in, terwijl hij die opslot deed ik mijn rugzak mijn schouder pakte het zout en begon een cirkel van zout te maken rond ons. Half gehyperventileerd kijk ik rond in de kamer. “Ik dacht dat hij alleen meisjes aanviel… En hoe kan een geest niet reageren op zout?” hoorde ik Sam mompelen. Dan hoorde ik een stem mijn naam roepen, en dan een hoop gebonk. Hard klonken voetstappen en stopte voor de deur. Met ingehouden adem, en dicht tegen Sam gedrukt, keek ik naar de deur die opengeduwd werd. “CARLY!” gilde Kat, “KAT!! Godzijdank!” riep ik terug, en viel in de armen van mijn vriendin. “Snel hier weg, voor hij terug komt!” zei Dean snel, terwijl zijn EMF-Detector wild begon te doen. Snel zette ik mijn rugzak weer op mijn rug, en liepen allemaal samen zo snel als we konden naar buiten naar de auto’s.
Snel ging ik in de Ford Mustang zitten, en nam uit het voorkastje een kalmeringpil, die hadden we altijd bij sinds Kat ooit eens zo hard hyperventileerde en niet tot rust kwam. Langzaam keek ik Kat aan, die kwaad terug keek en uitviel tegen me; “Wat dacht je wel niet?! Zomaar in de nacht wegsluipen met één of andere kerel die we amper kennen! Naar een spookhuis?!!!” gefrusteerd gooide ze haar armen in de lucht. Beschaamt keek ik weg uit het raam, “Ik en Sam besloten om samen te gaan, omdat we wisten dat jij en Dean toch niet zouden meewerken. En ik heb een briefje achtergelaten!” “Carly… Ik dacht dat je dood was ofzo. Wat zou ik dan tegen Bobby hebben moeten zeggen? Hij zou me letterlijk vermoorden! Alsjeblieft beloof me dat je nooit meer zoiets doms gaat doen?” Snel knikte ik, “Beloofd. En nu snel weg van hier! Ik wil weten hoe het zit met die Mordechai Murdock. Volgens mij is er iets goed mis.”
Kat startte de auto, en reed weg van het huis.