Verjaardag - 164

“Waar breng je me heen?”
“Sst, de soldaten mogen ons niet opmerken”, zei ik zacht. “Kom maar, je zult er geen spijt van hebben.” Ik ging haar voor naar de gang van Yue’s cel. “We zijn er.”
“Ik zie niets, hier komt nooit iemand”, merkte Diana op.
“En juist daarom zijn we hier”, zei ik zacht. “Luister Diana, ik kan je dit eindelijk vertellen, maar je mag het absoluut niet doorzeggen, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Yle zal haar verjaardag ook hier vieren, in plaats van bij jullie. Ik kom haar meteen na het ontbijt halen, en ze blijft hier heel de dag. Haar zal ik het dan ook vertellen.”
“Wat is er dan? Waar gaat het over?”, vroeg Diana niet-begrijpend.
“Ik zou willen zeggen dat je niet moet schrikken, maar dat zal je hoe dan ook toch doen”, zei ik met een klein glimlachje. “Diana, achter deze muur zit een groot geheim. Als iemand er achter komt is de stam verloren, is de oorlog verloren. Maar voor jou en Yle kan ik het niet langer verzwijgen.” Ik haalde diep adem. “Diana, Yue leeft nog, en ze zit hier.” Diana sloeg verschrikt haar handen voor haar mond.
“Ik… ik… ik kan het amper geloven! Waarom zeg je dat nu pas? Hoe lang zit ze hier al?”
“Ik weet dat het een schok is”, zei ik. “Uitleg volgt dadelijk. Ga even een paar stappen achteruit.” Diana deed wat ik vroeg, al leek ze het zelf maar half te beseffen. Het kleedje hield ze tegen zich aan gedrukt, het was intussen best gekreukt maar dat zou ik wel regelen. Ik ging voor de muur staan, haalde diep adem en begon te sturen. Kalm maar snel deed ik de ‘waterlelie’ op de muur. Toen ik klaar was ging de deur open.
“Lizzie!”, hoorde ik meteen Yue’s stem, die zoals altijd blij was om me weer te zien. Dat was blijkbaar net wat Diana nodig had, ze rende de cel in. Ik volgde haar naar binnen.