Verjaardag - 162

“Hé, kop op, niet zo triest”, glimlachte ik. “Over een week zie je Yle weer, je hoort te feesten.”
“Je hebt gelijk”, grinnikte ze. “Hoe wou je het regelen?”
“Haar hierheen halen zal wel lukken”, zei ik. “Het probleem zal zijn dat ze geen vragen mag krijgen als ze supervrolijk terug naar Diana gaat.”
“Dan moeten we haar wel een heel geweldig cadeau geven”, glimlachte Yue. Ze dacht even na. “Lizzie, toen ik dertien werd, net als Yle nu, kreeg ik een prachtige baljurk van mijn ouders. Ik was oud genoeg om op officiële gelegenheden mee te gaan met hen, ik hoefde niet langer bij een oppas te blijven. Niet dat ik niet van mijn tante hield, vaders moeder, ze was een geweldige oppas. Maar het betekende heel veel voor me. De meeste kleren uit mijn jeugd zijn weg, maar die jurk heb ik nog. Yle kan dan misschien niet naar een bal, maar…”
“Het lijkt me een geweldig cadeau”, glimlachte ik. “Ik weet zeker dat Yle er heel blij mee zal zijn.”
“Vraag Diana maar naar die jurk, zij weet hem wel te vinden”, zei Yue.
“Doe ik”, beloofde ik. Ik omhelsde haar. “Ik moet weer gaan, zorgen dat niemand mijn afwezigheid opmerkt. Gelukkig dekt Keylina me.”
“Ga maar”, glimlachte Yue. “Ik kijk er nu al naar uit Yle weer te zien.”
“Nog een weekje geduld”, glimlachte ik.

“Keylina?” De soldaten waren het paleis uit, het was avond. Ik liep haar kamer in. “Yle is er klaar voor.”
“Ga je haar naar Yue brengen?”, vroeg ze met een glimlach.
“Ja, ze hebben elkaar lang genoeg moeten missen. Yle heeft haar verdriet genoeg verwerkt.”
“Goed”, stemde Keylina in. “Ik zorg wel voor dekking. Wanneer wou je het doen?”
“Op haar verjaardag, volgende week.”
“Oké.”
“Maar, ik wou het Diana ook vertellen”, zei ik aarzelend. “Vòòr Yle.”
“Hoe wou je dat verklaren tegenover de rest?”
“Dat is al geregeld. Ik heb haar nodig voor Yles verjaardagscadeau.”
“Goed dan, laat haar morgenochtend meteen halen. Ik hoop dat je weet wat je doet, Lizzie, iedereen die er van weet betekent een gevaar.”