04. - Niall Horan

Langzaam slenter ik over straat richting huis. Allerlei vragen spoken door mijn hoofd, en ik word er gek van. Er is één ding wat ik wel zeker weet, en dat is dat ze nog lang niet van me af is. Vanaf het moment dat ik haar zag, is er iets aan haar wat me aantrekt, iets mysterieus.... Misschien is het gewoon liefde op het eerste gezicht, ookal geloof ik daar niet echt in. Als ik bijna thuis ben hoor ik plotseling voetstappen achter me. Snel draai ik me om, maar ik zie niemand. Toch vertrouw ik het niet helemaal en versnel mijn pas. De voetstappen achter me zijn er weer en versnellen ook, maar weer zie ik niks achter me. Dit bezorgt me nu toch echt de rillingen en ik zet het op een lopen. Aangekomen bij mijn appartement probeer ik haastig en met trillende handen de deur open te krijgen, wat natuurlijk niet lukt. Oke, kalm blijven Niall. Er gebeurt niets. Op dat moment voel ik een hand op mijn schouder, en ik draai me verschrikt om. Ik kijk recht in het grijnzende gezicht van James.
"Hello Niall. Long time no see! Did you miss us?" vraagt hij spottend, en de aanhangsels Jack en Jeff beginnen te lachen, wat ze een geïrriteerde blik oplevert van James.
"Not really, asshole." antwoord ik zo kalm mogelijk, om de schijn op te houden. Want alleen uiterlijk ben ik kalm, vanbinnen giert de angst door mijn lichaam en de gedachten razen door mijn hoofd. Hij kijkt me kwaad aan en duwt me naar achter, waardoor ik nu tegen de deur aan sta. Slimme zet Niall, slimme zet.
"What did you just call me?" sist hij in mijn oor, een een rilling kan ik niet onderdrukken.
"Asshole. 'Cause it's nothing more than the truth." antwoord ik rustig, wat hem kennelijk op zijn zenuwen werkt. Plots haalt hij uit naar mijn hoofd, en even duizelt de wereld voor mijn ogen. Ik voel hoe een straaltje bloed uit mijn mond naar beneden sijpelt. Ik haal ook uit met mijn vuist, maar mis, wat een hoop gelach oplevert van de resterende J's.
Ik voel een vuistslag in mijn maag, en meteen klap ik dubbel terwijl ik mijn handen krampachtig om mijn buik sla. Ik wordt geduwd waardoor ik op de grond val, en mijn hoofd knalt tegen de muur. James kijkt minachtend op me neer.
"Looks like our brave Niall isn't that brave anymore." zegt hij, en ik krimp ineen. Ik voel een voet tegen mijn gezicht aan komen, en mijn hoofd knalt nog een keer tegen de muur. Er dansen zwarte vlekken voor mijn ogen, die ik woest weg probeer te knipperen. Een loom gevoel overspoelt me, en het laatste wat ik meekrijg voor alles zwart wordt, is iemand die mijn naam roept.