Eighty-seven.

“Who are you?” vraagt ik zachtjes. “I’m Ellis’ brother.” antwoord de jongen. “Oh...” zucht ik. De blik van de jongen staat medelevend en verdrietig. “Come in.” zegt hij dan, waarna hij de deur verder opent en we naar binnen gaan. Er is zo te zien verder niemand thuis. “Do you guys want something to drink?” vraagt hij. We knikken en volgen hem naar de woonkamer. “I’ll get something, wait here.” zegt hij dan. Weer knikken we en Harry gaat op de bank zitten. Hij helpt me om ook op de bank te komen en pakt dan mijn hand vast. “Stay strong.” fluistert hij, terwijl hij een kus op mijn hand drukt. Ik glimlach zwakjes. Op dat moment komt Ellis’ broer weer binnen. Hij zet de glazen drinken voor ons neer neemt plaats op de stoel tegenover ons. “So... Why are you here? It’s not the best moment...” zegt hij zacht. “I don’t know actually… I just…” begin ik. Verder kom ik niet. De eerste traan stroomt over mijn wang terwijl een luide snik mijn mond verlaat. Direct slaat Harry troostend zijn armen om me heen. Mijn tranen vermegen zich nu met zijn shirt. “I can’t believe it. I shouldn’t have invited him. It was my fault.” snik ik. De jongen zucht. “It’s not, Niall. It’s not your fault. We’ve found out that Ellis was already planning all this. It’s not your fault.” zegt hij kalm. “He was planning this?” vraagt Harry geschrokken. De jongen knikt verdrietig. “And do you mind to come back another time? You’ll get an invitation for the funeral. I need some time for myself.” zegt de jongen. Zijn stem klinkt gebroken. “Sure.” zeg ik schor. Harry staat op. “Thanks, mate. And condolences. If you needs someone, you can always call us.” zegt hij, terwijl hij de jongen een hand geeft. Hij knikt enkel, en leidt ons naar de deur. We stappen naar buiten en de deur slaat achter ons dicht.