141. Wil je nog steeds mee naar Beijing?

Maaike pov. :

Bill zat naar iets achter me te kijken. Ik draaide me om en zag Friedolien op een afstandje staan. Ze had door dat ik naar haar keek en zwaaide eens met die bekende blozende wangetjes van haar. Ik moest een lachje onderdrukken. Je kon je niet voorstellen hoe goed gezind ik plots was. En dat gewoonweg omdat Bill hier bij me zat om te praten. Hij geloofde me eindelijk over wat er die ene avond is gebeurd.

Natuurlijk kon ik nog niet echt zeggen dat we terug een koppel waren. Misschien zou dat zelfs helemaal wel niet meer gebeuren, maar ik was blij dat ik hem terug in mijn leven had. Die weken waar we elkaar niet zagen, boos waren op elkaar en allebei koppig waren als een ezel, waren de hardste weken ooit die ik al had meegemaakt. Nachten had ik niet kunnen slapen ervan en dat gaf een negatief effect op mijn trainingen.
Ik nam mijn glas Cola en dronk er nog eens van. Het viel me op dat mijn hand bibberde. Kwam waarschijnlijk door de adrenaline die zich op dit moment door mijn lichaam gleed. Plots dacht ik aan iets. Friedolien was ondertussen al weggelopen naar buiten en Bill keek me weer aan. “ Bill …” zei ik. Hij knikte en keek diep in mijn ogen. “ Wil je nog steeds meegaan naar Beijing? “ Nadat ik het vroeg bestudeerde ik goed zijn gezicht. Jammer genoeg kon ik er niets uit afleiden. Hij was even stil maar bleef me aankijken. “ Wat denk je zelf?” vroeg hij. “ Weet ik veel, ik vraag het jou.” Gaf ik hem antwoord. Hij fronste zijn wenkbrauwen. “ Natuurlijk ga ik mee.” Glimlachte hij. De vreugde in mijn buik ging tekeer als een bezetten stier.

Verder werd er niet zoveel meer gezegd. We dronken elk ons glas Cola leeg en besloten om dan elk terug naar huis te gaan. Ik wandelde naar mijn fiets, terwijl Bill achter me liep. “ Ik ben met de auto?” het leek wel een voorstel dat hij deed. “ En ik ben met m’n fiets, en die ga ik hier niet laten staan.” Zei ik met ene klein glimlachje op m’n gezicht. “Oké, ik kon het maar voorstellen,hé.” Zei hij. Ik knikte en stapte op m’n fiets. “ Ik zie je nog!” riep ik en fietste weg. Heel deze situatie deed me denken aan enkele maanden geleden. Toen ik en Bill ons ‘kat en muis’ spelletje speelden met elkaar. Gelukkig wisten we nu al beter. Of we nog een koppel zouden gaan worden wist ik niet. We zouden wel zien hoe alles liep. Nu moest ik me concentreren op de Olympische Spelen.