Let the walls break down (atl) 1

Het is Kerstmis, het weeshuis is versierd met lichtjes en in de hal staat een grote kerstboom. Iedereen helpt mee met hem te versieren en draagt een kerstmuts. In één van de kamers in het weeshuis verblijft Ashley al 5 jaar. De dood van haar ouders kan ze nog steeds niet verwerken. Ze vindt dat haar leven voorbij is door het verlies van haar ouders, toch maakt ze er geen einde aan. Ze wil niet toegeven aan God of wie of wat er dan ook voor zorgt dat mensen van het leven beroofd worden. Ze wil niet opgeven en hoopt op een dag haar leven weer te kunnen oppikken. De begeleiders van het weeshuis weten dat ze probeert door te gaan met haar leven daarom proberen ze ook met haar te praten. Steeds opnieuw draait het op hetzelfde uit: ze schreeuwt naar hen dat ze hun hulp niet nodig heeft en dat ze wil met rust gelaten worden. Het liefst van al wil ze gewoon weg uit het weeshuis en haar leven zelf opbouwen zonder het gezeur van de begeleiders. Dat laten ze haar niet toe, net omdat ze weten dat Ashley het zwaar heeft met het verlies van haar ouders.

"Jongens en meisjes, om deze vakantie voor jullie een beetje aangenaam te maken hebben we een verrassing voor jullie. Deze vakantie zal muzikaal worden. Binnen enkele uren komen hier 3 bands aan die voor jullie liedjes zullen zingen, jullie vragen voor hen beantwoorden of een praatje met jullie zullen maken." zegt Peyton, één van de begeleidsters. "Daarom stellen we voor dat jullie je allemaal terugtrekken op jullie kamer en jullie klaarmaken om de bands te ontvangen. Houd het wel wat kalm. Voor hen is het ook een vakantie." waarschuwt Nils, een andere begeleider. Iedereen loopt blij naar zijn kamer ... behalve Ashley. Wanneer iedereen net in zijn kamer is wandelt zij rustig naar haar kamer waar ze blijft tot het middagmaal.

Ashley's pov
Wanneer ik de eetzaal binnenkom merk ik de tafel waar de bands aan hebben plaats genomen. Het zijn de Jonas Brothers, Pussycat Dolls en All Time Low. Ik neem een bord vol met eten en ga alleen aan een tafel zitten. "Waarom zit je alleen? Ben je hier nieuw? Ik heb je hier nog niet gezien." Ik kijk op en zie Alex naast me staan. "Niemand houdt ervan om bij mij te zitten, laat staan om met mij te praten. Ik ben niet nieuw, ik zit hier al 5 jaar. Je hebt me hier nog niet gezien omdat ik op mijn kamer zat. Tot nooit meer." Ik eet rustig verder in de hoop dat Alex verdwijnt maar hij blijft gewoon naast me staan. "Moet ik je doen weggaan? Laat me met rust" Alex trekt een wenkbrauw omhoog en kijkt me grijnzend aan. "Welk deel van 'Laat me met rust' versta je niet? Ga toch weg" Het enige wat hij doet is lachen. "Wat ga je me doen om me te laten weggaan? Met me uit te leggen wat 'laat me met rust' betekent ga ik niet weg hoor." Ik leg mijn bestek neer en kijk omhoog naar hem. "Als je niet maakt dat je wegkomt dan zorg ik er persoonlijk voor dat er in de toekomst geen kleine Alexjes zullen rondlopen." Alex lacht nog veel harder. "Lach niet, ik meen het hoor!" Boos kijk ik hem aan. "Ik geloof er niets van, maar omdat er nog eten op mijn bord ligt dat ik graag nog zou opeten laat ik je wel met rust. Ik kom straks nog wel even praten. Ik vind dat je een geweldig gevoel hebt voor humor." Lachend gaat hij weg. Ik eet snel mijn eten op en ga naar buiten om te gaan wandelen.

"Wacht even, we willen met je praten!" Ik draai me om en zie de Jonas Brothers op de gang lopen wanneer ik terug naar mijn kamer ga. "Jullie willen met mij praten maar ik heb jullie niets te vertellen. Daag" Ik draai me terug om en vervolg mijn weg naar mijn kamer. "Je moet je niets aantrekken van Alex." Deze keer ben ik het die lach. "Laat me 1 ding duidelijk maken, ik trek me helemaal niet aan wat Alex zegt. Alex is daarvoor niet interessant genoeg." Ik open de deur van mijn kamer en sluit ze meteen wanneer ik in mijn kamer sta.