But I don't like them, I like you | Schrijfwedstrijd Dsalvatorex

‘Mary-Louise?’ werd er geroepen. Zuchtend draaide ik me van het kleine raampje af. ‘U bent nog niet klaar?’ klonk de stem van Jade, een vaste bediende bestraffend. Ik schudde mijn hoofd.
‘Sorry.’ Ze beet op haar lip en liep naar een stoel in de hoek van de kamer.
‘Kom, ik help je,’ Ze tilde een wit kanten korset op en zuchtend liep ik naar haar toe. Ik liet de bandjes van het simpele roze jurkje dat ik nu aanhad over mijn schouders glijden en stapte eruit. Ze glimlachte lief naar me en reek me het korset aan, met tegenzin stapte ik erin. Ze kwam goed voor me staan en trok stevig aan de touwtjes, waardoor de adem me voor een seconde ontnomen werd.
‘Au,’ piepte ik.
‘Het spijt me, maar je moeder-’
‘Ja, ik weet het, ik moet er mooi uitzien.’ Jade sloeg haar ogen even neer en strikte de touwtjes. Ik zuchtte diep en merkte opgelucht dat ik alweer kon ademen. Ze pakte een onderjurk die ook over de stoel hing en hield de hals wat verder open, zodat ik er makkelijk in kon stappen. Ook hierin zaten lintjes die ze strak aantrok om ze vervolgens te strikken.
‘Hier,’ Ze pakte een lange licht blauwe jurk met gouden accenten en hield hem me voor. Alsof ik blij moest zijn dat ik hem aanmocht, alsof ik blij moest zijn dat ik straks beneden moest doen alsof ik vrolijk was, alsof ik blij moest zijn dat ik straks weer één of andere belangrijke man, ongetwijfeld van mijn vaders leeftijd, zou ontmoeten om daarna net te moeten doen alsof ik hem leuk vond, terwijl ik hem in werkelijkheid als één of andere pedofiel zag.
Welcome to my life.
Jade leek me enigszins te begrijpen, natuurlijk, ze snapte niet dat ik niet blij was met al deze rijkdom, maar ze snapte wel dat ik alle mannen verschrikkelijk vond en daar was ze dan ook de enige in.
Met haar hulp stapte ik in de jurk en maakte ze hem aan de achterkant vast. Ondanks dat ik de laatste tijd vrijwel niets at, zat de jurk veel te strak en liep ik bijna paars aan, vanwege ademnood.
‘Argh,’ kreunde ik, ‘wil iedereen hier soms dat ik stik?’ Gelijk wist ik dat het niet eerlijk was, niemand wilde dat ik stikte en Jade had hier al helemaal niets mee te maken, zij deed gewoon haar werk. Het waren mijn ouders die zo ver doordreven, omdat ze mij per se getrouwd wilden zien. En dat terwijl ik pas vijftien was. Vijftien en voorgesteld aan vele mannen van rond de veertig.
‘Ben je nou nog niet klaar?’ vroeg mijn moeder, die met een chagrijnig gezicht de grote kamer in kwam gelopen. Geïrriteerd zuchtend duwde ze Jade ruw weg en begon ze mijn jurk recht te strijken, ze duwde een paar witte schoenen in mijn handen, die ik snel aantrok. Ze pakte mijn haar ruw vast en begon het strak te vlechten, terwijl ze dingen mompelde als ‘dit is niet eens mijn taak!’.
Toen mijn haar eindelijk goed zat, pakte ze een potje met een rode dikke gel erin van de kaptafel, ze smeerde een dikke laag op mijn lippen, die daarna wel aan elkaar geplakt leken te zitten. Ook mijn wangen moesten eraan geloven.
Ze keek me ontevreden aan en draaide zich zuchtend om en liep de kamer weer uit, het potje kwam met een harde klap op de grond terecht. Jade keek me verontschuldigend aan, ze kwam op me aflopen en sloeg haar armen om me heen, waardoor ik in één van haar beroemde knuffels belandde.
‘Kom, je moet naar beneden. De gasten zijn er.’

‘Ah, dus u bent Mary-Louise?’ Ik knikte kort en probeerde op mijn liefst te glimlachen. ‘U doet uw naam eer aan, u bent werkelijk prachtig.’
Zoals altijd wist ik een perfecte blos te creëren en de jongen voor me glimlachte zelfvoldaan. Ik moest toegeven, hij was niet lelijk –hij was absoluut niet lelijk- en hij was achttien. Dat was redelijk van mijn leeftijd, maar toch. Hij had iets, iets wat ik al opmerkte in de eerste minuut dat ik hem zag, iets wat ik absoluut niet leuk vond. Iets irritants, arrogants dat absoluut.
‘Ik begeleid u naar de eetkamer,’ zei ik glimlachend. De jongen, ene Lord Herobrine, volgde me gehoorzaam.
We kwamen aan in de ruime kamer, op tafel lag een donkerblauw fluwelen kleed en het zilver stond prachtig uitgesteld.
Hoe oppervlakkig, bedacht ik me. Terwijl ik glimlachend, dat deed ik veel, de laatste tijd, toekeek hoe hij een stoel voor me naar achter schoof. Ik nam plaats en greep meteen naar het glas wijn, dat voor me stond. Lord Herobrine ging ook zitten en keek me grijnzend aan. Zijn grijns was nogal eng. Ik schrok op van een gekuch achter me, ik draaide me om en mijn ogen verwijdden zich toen ik zag wie het was. Of beter gezegd, hoe hij eruitzag. Adembenemend.
Een grote grijns lag om zijn lippen en het zag er niet eens arrogant uit, eerder schattig. Hij knipoogde naar me en ik hoorde hoe Lord Herobrine zich verslikte aan de overkant van de tafel.

‘Over vijf minuten,’ fluisterde een warme stem bij mijn oor. Geschrokken draaide ik me om, mijn hand wreef automatisch over de tintelende plek. Ik zag hoe Lord Herobrine ons scherp in de gaten hield en besloot te doen alsof er niets was. ‘in de achtertuin,’ vervolgde hij zijn zin. Hij had net gedaan alsof hij mijn beker wijn bij had geschonken en liep nu weg met de karaf.
Ik glimlachte zenuwachtig naar de jonge man aan de overkant van de tafel, sinds de ontmoeting tussen mij en zijn bediende, had hij niet meer vrolijk gekeken.
Ik probeerde de stilte op te vullen met kleine slokjes wijn en hapjes van het grote brood dat op mijn bord lag.
‘Excuseert u mij,’ mompelde ik, toen de stilte te ongemakkelijk werd en de vijf minuten ongeveer waren verstreken. Terwijl ik opstond, me omdraaide en de kamer uitliep, voelde ik zijn blik op me brandden. Mijn ouders zouden hier natuurlijk over te horen krijgen, ze zouden boos worden en niet zo’n beetje ook, maar voor nu, maakte dat niet uit. Ik liep zo snel mogelijk tussen de grote stenen muren door, maar mijn pas werd belemmerd door de wijd staande rok van mijn jurk.
Eindelijk kwam ik bij een grote houten deur aan en ik duwde hem open, zoals verwacht kwam ik in de achtertuin. Ik keek om me heen en mijn blik viel al snel op hem. Hij zat op een houten bankje, vlak naast me. Ik schreed naar hem toe en ging stil naast hem zitten.
Ik voelde zijn hand tegen de mijne, een kleine glimlach sierde mijn gezicht. Langzaam sloot zijn hand zich om de mijne, een warm gevoel ging door me heen. Ik kon hier wel voor altijd blijven zitten, samen met hem.
‘Hé!’ riep een kwade stem. Toen ging alles heel snel, twee bewakers pakten de armen van de jongen naast me, wiens naam ik niet eens wist, vast en trokken hem mee naar binnen. ‘Wat is dit?’ klonk de barse stem weer, het was die van mijn vader.
‘Het-Het spijt me, vader,’ zei ik zachtjes, mijn blik gericht op mijn handen.
‘Ik ben het zat!’ barstte hij uit. ‘Ik kies de rijkste, succesvolste mannen voor je uit en zelfs één van jouw leeftijd en dan ga je ervandoor met een bediende! Hoe durf je?’

Ik trippelde snel over de vele trappen naar beneden, het was inmiddels nacht, Lord Herobrine was vertrokken en mijn vader was enigszins afgekoeld. Eindelijk kwam ik in de kerkers aan en ik keek zoekend om me heen, aan de rechterkant waren de cellen van de misdadigers, die iets hadden gestolen of magie hadden gebruikt. Ik zou denken dat hij daar zat, maar mijn vader had gisteren iets gemompeld over volle cellen en dat ze een oplossing moesten verzinnen. Daardoor wist ik dat hij of een gevangene had ontslagen, wat zeer onwaarschijnlijk was, als je in een kerker terechtkwam was de kans klein dat je er nog uit zou komen, of dat hij in één van de noodcellen zat.
Ik sloeg af naar links en bekeek alle lege cellen.
Aan het einde van de gang, toen ik de hoop al bijna had opgegeven, hoorde ik een zware ademhaling. Gelijk werd ik weer alert. Ik zag hem zitten, in het hoekje van de laatste cel, zijn hoofd op zijn knieën.
‘Hallo?’ vroeg ik zachtjes.
Geschrokken keek de jongen op, maar toen hij zag dat ik het was, verzachtte zijn blik.
‘Wat is je naam?’ Het was slechts een fluistering, maar genoeg om mijn lichaam te trillen, net als het feit dat hij zich langzaam richting de spijlen voortbewoog.
‘Mary-Louise,’ was mijn antwoord.
‘Dillan,’ beantwoordde hij mijn onuitgesproken vraag. Hij stak zijn hand uit en ik deed hetzelfde, waardoor ze elkaar aanraakten, door de tralies heen.