Money is loveless - Bill. 2

"Alice ! Alice!" hoor ik langs alle kanten scheeuwen. Ik weet niet waar eerst te kijken en begeef me dan maar voor de cameras die vol energie de flitsen verspreiden. Ik plaats m'n hand op m'n heup en zet een brede glimlach op. Zonder te weten dat hij fake is, het gaat tegenwoordig zo vanzelf. Fans, paparazzi, reporters, en nog eens fans schreeuwen de longen uit hun lijf, ik versta er amper de helft van. "Alice! Where's your mam? Is she gone again? Where's your dad ?!" klinkt er opeens heel duidelijk. Ik zwaai m'n hoofd richting het geluid en kijk hem strak aan. Met z'n camera in z'n hand kijkt hij me aan, wachtend op een reactie, die hij iet van me krijgt. Waarom moeten ze me ook altijd raken? Zonder teken van emoties wandel ik op m'n hoge hakken de rode loper af en probeer me een baan te wurmen met behulp van m'n bodyguards tusen de zwarte massa. "Alice!" van links word er brutaal aan m'n arm getrokken, gelukkig weet ik me recht te houden. Alle fans worden aan de kant gehouden waardoor ik snel de auto inkan en wegrijd, weg van het lawaai. Weg van de twijfel over antwoorden. Ik wil ze niet vertellen dat m'n moeder weer weg is, dan zet ik ze op een slecht blaadje, letterlijk en figuurlijk. Morgen zie ik haar trouwens terug op de awarduitreiking in Moscow. Ondertussen ben ik aan m'n hoten aangekomen en 'vlucht' ik naar m'n kamer. Snel sluit ik m'n deur en laat me op de grond zakken van vermoeidheid. Dit alles weegt zeer zwaar. En misschien voel ik me wel wat alleen, of tenminste, zo lijkt het. Het is ook al twee jaar geleden dat ik nog eens een gemeende relatie met iemand had. Nu geven m'n ouders mij er amper tijd voor. Ze proppen me in de media, tegen m'n zin. Het liefst van allemaal zou ik nu met een groeopje schoolmeiden de stad intrekken, gewoon, doodgewoon. Maar, het heeft niet mogen zijn.

The evening of the awards .