23. Jazz Mayden

Ik keek grijnzend toe hoe de jongens de oefenruimte betraden en een beetje onwennig om zich heen keken.
Zayns ogen blikten in die van mij en ze gleden even over mijn lichaam.
Ik grijnsde kort en liep naar de jongens toe.
‘Zijn jullie er klaar voor?’
Ze mompelden wat instemmende antwoorden en ik rolde even met mijn ogen.
‘Oké, we gaan eerst even wat rekoefeningen doen. Doe mij maar na.’
Ik begon eerst met simpele oefeningen waarbij je je armen zo ver mogelijk rekte, en waarbij je je beenspieren aardig goed liet werken.
Toen we bij de buikspieroefeningen kwamen lachten de jongens even honend toen ik voorstelde om van elke variant tien stuks te doen.
‘Het is minder gemakkelijk dan jullie denken hoor.’ Zei ik waarschuwend.
Het lachen verging hun na de laatste paar oefeningen. De laatste, maar ook de zwaarste oefening was de oefening waar ik de jongens hoorde kermen en kreunen.
Het was de bedoeling dat je hurkte met één been, je andere been strekte je in een rechte lijn achter je. Vervolgens legde je een arm naast je hoofd en boog je zover naar de kant van je gebogen been dat je de grond raakte.
‘Heb je geen botten in je lijf?’ Mopperde Niall zacht.
Ik grinnikte en strekte mijn vrije arm naar achteren en tilde mijn gestrekte been op door met mijn knie op de grond te steunen.
Toen mijn hand de bal van mijn voet raakte voelde ik geen enkel spoortje pijn. Mijn spieren waren gewend aan de dagelijkse manoeuvres om mijn spieren soepel te houden.
Ik ging overeind staan en lachte hard toen ik zag hoe rood de vertrokken gezichten van de jongens waren.
‘En ik dacht nog wel dat jullie spieren goed getraind waren.’
Ik liep langs de jongens en begon met mijn handen hun lichamen in de juiste positie te krijgen.
Zodra ik bij Zayn aankwam kreeg ik weer dat kriebelende gevoel in mijn lichaam. Ik had het voor een tijdje geprobeerd te negeren, maar ik faalde vaak. Zoals gisteren, toen ik tegen hem aan ging leunen. Er was verder niets gebeurd, misschien had de knuffel ter afscheid iets langer geduurd dan normaal, maar niets om opeens zo nerveus te worden.
Hij keek me met een gespannen gezicht aan en ik glimlachte automatisch.
‘Help?’ Zei hij smekend.
Ik plaatste mijn handen op zijn knie en schoof hem iets naar voren.
‘Je knie moet recht staan, anders houd je je evenwicht niet. En nu langzaam zakken, je arm uitstrekken en je voet liften.’ Toen uiteindelijk ook Zayn de oefening had gedaan gaf ik ze allemaal vijf minuten pauze om op adem te komen.
‘Dit is een oefening die je tien seconden moet volhouden. Na verloop van tijd voeren we die tijd iets op, maar daar hoeven jullie je nu nog geen zorgen over te maken.’
Ik grijnsde bij het zien van de verslagen gezichten en ging in kleermakerszit voor ze zitten.
‘Om het nu op dansen te houden, ik snap dat jullie niet te veel hoeven te bewegen. Jullie moeten ook nog adem overhouden om te zingen en daar komen de fans uiteindelijk voor. Als jullie ideeën hebben voor de choreo, kunnen jullie die gerust geven.’
Toen het stil bleef gebaarde ik met een kleine afstandsbediening naar de stereo en hun liedje “What makes you beautiful” begon te spelen.