Proloog

'mama wanneer word mijn broertje geboren' vraag je opgewonden. je moeder lacht naar je terwijl ze over haar bolle buik wrijft. 'het duurt niet lang meer chiya, ik denk zelfs dat hij mischien vandaag geboren word.' zegt ze met een lieve lach. met grote ogen kijk je haar aan. 'nou ga nu maar naar school, anders kom je nog te laat.' zegt ze lachend terwijl ze je je lunch geeft. 'hai' roep je terwijl je de deur uitloopt. onderweg kom je kakashi tegen. 'kakashi-kun!' roep je opgewonden terwijl je begint te zwaaien. lachend zwaait hij terug. als je oop school aankomt loop je meteen naar je vriendinnen. 'chiya wanneer word je broertje nu geboren?' vraagt nami terwijl haar donkerblauwe ogen je opgewonden aankijken. 'mama denkt dat hij vandaag al geboren kan worden.' lach je. 'hoe gaat hij noemen?' vraagt hitaru nieuwschierig terwijl ze haar rode haren opsteekt. 'dat willen ze niet zeggen, ze willen het een verassing houden.' zeg je terwijl je je kaken opblaast. lachend gaan jullie de klas binnen
--die avond--
lachend loop je naar huis, als je aankomt zie je mama, papa en de hokage en zijn vrouw zitten. verbaasd ge je naar je vader en trekt zachtjes aan zijn broek. 'wat gebeurd er?' vraag je verbaasd. hij lacht naar je terwijl hij op zijn hurken gaat zitten. 'waarom ga je niet bij hitaru slapen?' vraagt hij met een glimlach. 'demo, de baby ging vandaag toch komen?' mompel je. 'ja daarom zullen je moeder en ik de hele avond niet thuis zijn.' zegt hij. 'ik kan echt wel voor mezelf zorgen!' roep je kwaad. 'dat weet ik wel, maar dan ben je niet alleen.' zegt hij lachend. 'trouwens anders ga je ons toch volgen.' komt je moeder ertussen. na een hele duscussie geef je dan toch maar toe en ga je je spullen pakken om naar hitaru te gaan.
'HIATRU, CHIYA word wakker konoha word aangevallen!' met een schok word je wakker en loop je naar buiten. 'meisjes ga mee met het evacuatie team ok? daar zijn jullie veilig.' zegt hitaru's moeder. hitaru knikt en wilt je meetrekken. 'kom chiya, we moeten gaan.' roept ze boven het lawaai uit. je trekt je los. 'ga al maar, ik wil eerst mama en papa vinden.' roep je terug. 'ben je gek, wat als er iets gebeurd.' je lacht naar haar. 'konoha is mijn thuis, ik zal altijd terug komen!' roep je zelf zeker. 'en wat als de nine tails je vermoord?' roept hitaru bang naar je. 'gebeurd heus niet.' zeg je lachend. 'ik bedoel we zijn allebei al geslaagd op het chunin examen.' zeg je naar je hoofdband wijzend, daarna loop je weg. je bent op weg naar je huis als 2 handen je ruw vastpakken. 'jij komt met mij mee.' zegt een vuile stem. 'laat me los!' roep je kwaad, plots voel je een slag in je nek. bewusteloos val je op de grond neer.
-- 1 week later--
weer beuk je met alle macht tegen de trailies waardoor het deze keer een beetje meegeeft. 'nog 1 keer mompel je in jezelf terwijl je hard tegen de trailies loopt. onder de kracht van je beuk springt ze open en zet je het meteen op het lopen, onderweg kom je een paar man tegen maar omdat je klein bent kun je hun gemakkelijk ontwijken. lachend steek je je tong uit naar hun en loopt daarna verder. je bent bijna buiten als je plots tegen iemand opbotst. 'auw.' zeg je terwijl je op de harde grond terecht komt. 'wat doe jij hier?' vraagt de persoon terwijl hij je ruw bij je kraag pakt. 'dit keer zul je niet ontsnappen. 'pain, het is nog maar een kind.' zegt een vrouw met paars haar bezorgd. 'kan me niet schelen.' roept hij kwaad terwijl hij je door elkaar schud. je probeerd hem te stampen maar met je korte beentjes kun je hem net niet raken. terwijl je tegenstribbelt draagt pain je terug naar een cel. 'hier kom je niet uit.' mompelt hij terwijl hij je vastmaakt aan een kettingen.' meteen begin je aan de kettingen te trekken. 'dat zal niet helpen, deze kettingen absorberen je chakra dus chakra control zal je hier ook niet uit helpen.' zegt hij terwijl hij je cel uitloopt en je weer opsluit. kwaad begin je aan de kettingen te trekken, wanneer dat niet helpt begin je ja chakra te concentreren op je voeten zodat je met meer macht kan trekken, maar hoe meer je dit doet hoe zwakker je word. uitgeput zak je op je knieën. 'deze kettingen absorberen dus echt mijn chakra.' zucht je teleurgesteld. verdrietig laat je je hoofd zakken. 'sorry mam, pap, hitaru, nami.' zeg je terwijl een traan over je wang loopt. 'sorry broertje.'
-- 2 jaar later --
je zit in de hoek van je cel te mediteren als de deur van je cel ruw word opengesmeten. iemand pakt je ruw vast terwijl nog een ander persoon je kettingen losmaakt. 'meekomen.' zegt de persoon terwijl hij je ruw meetrekt. na een tijdje kom je in een donkere zaal en hoor je boze stemmen. 'waarom heb je de ten tails al gevangen, we kunnen zijn chakra nog niet absorberen, en onze kooien zijn niet sterk genoeg om een tailed beast in te houden.' hoor je pain kwaad roepen. verbaasd kijk je naar de reuzachtige wolf die daar bewusteloos ligt, in zijn zwarte vacht zie je verschillende wonden. 'verder lopen!' zegt iemand kwaad terwijl hij je een duw tegen je schouder geeft. zwak loop je verder. 'dat is niet nodig pain, we steken de ten tails gewoon in het meisje.' zegt de man die je 2 jaar geleden meegenomen heeft terwijl hij naar jou kijkt. 'als we hem in haar steken kunnen we hem makkelijk in de hand houden tot we zijn chakra kunnen absorberen.' gaat hij verder. pain kijkt je twijfelend aan. 'en wie gaat de sealing jutsu doen?' vraagt hij. 'ik zal dat wel doen.' zegt de man met het masker. 'ik heb de 4de hokage in het oog gehouden met mijn sharingan wanneer hij de kyuubi in zijn zoon sealde.' zegt hij. pain knikt. 'goed dan ga je gang.' zegt hij terwijl hij wegloopt. 'madara.' gromt een zware stem. verbaasd kijk je naar de ten tails die langzaam terug wakker word, wanneer hij zijn ogen opent kijkt hij jou aan. je slikt even maar blijft staan waar je staat, een grijns komt op de ten tails zijn snuit. 'ik mag jou wel.' zegt hij maar kreunt daarna van de pijn. snel sealt madara de ten tails in jou en weer val je bewusteloos op de grond.

-- 10 jaar later--
je zit verveeld in je cel terwijl je walgend naar je eten staart dat bestaat uit brood en water. met een zucht sluit je je ogen. in al die jaren heb je vreden kunnen sluiten met de ten tails in je, in het begin wou hij uit je lichaam waardoor je dikwijls helse pijn ervaarde maar door die kettingen die chakra absorberen kon je niet weg of kon de ten tails ook niet je lichaam overnemen. na een paar maanden had hij vrijwillig zijn chakra aan jouw gegeven. een glimlach komt op je gezicht, altijd als je je eenzaam voelde nam je contact met hem op, waardoor jullie nu vreemd genoeg zeer close waren geworden. ook was er een persoon dat nu elke dag naar beneden kwam om met je te praten, eigenlijk praatte hij alleen in de jaren dat je hier zat was je een zeer gesloten persoon geworden die geen woord zei. 'chiya.' je opent je ogen en ziet hem weer staan. 'je moet echt meer eten je bent fel over been.' zegt itachi bezorgd. je kijkt hem even aan maar sluit dan je ogen terug. met een zucht gaat hij zitten en kijkt je peinsend aan. daarna staat hij terug recht en gaat naar boven. je zucht even en gaat verder met mediteren. na een tijdje hoor je terug voetstappen. verbaasd open je je ogen en ziet itachi weer staan. voorzichtig komt hij naar je toe. 'trek deze aan.' zegt hij terwijl hij je een akatski cape geeft. droog kijk je hem aan en sluit daarna je ogen weer om ze daarna terug verbaasd te openen als je voelt dat hij de kettingen rond je polsen losmaakt. 'doe de cape aan.' zegt hij weer terwijl hij de cape naar je uitsteekt. voorzichtig pak je hem aan en slaat die rond je schouders. als je de cape aanhebt geeft itachi je ook een hoed. 'als je deze opzet weten ze niet dat jij het bent fluistert hij. voorzichtig zet je de hoed op en kijkt hem argwanend aan. als je voelt dat je enkels los zijn spring je snel je cel uit en loopt snel weg, terug naar konoha