047.

“met marissa” haar stem klinkt gebroken en het is duidelijk te horen dat ze aan het huilen is. Meteen lopen de tranen over mijn wangen en beschaamd sla ik mijn handen voor mijn gezicht. “Marissa” zegt Martijn zachtjes “we hebben haar gevonden” Voor een lange tijd blijft het stil aan de andere kant en alleen gesnik is te horen. “Isa?” snikt ze “echt?” vraagt ze bijna onhoorbaar. “ze kan je horen Maris, alleen niet terug praten” valt Dennis bij. Nog steeds zit ik met mijn handen voor mijn gezicht omdat ik me schaam dat ik weer zit te huilen. Het doet me pijn om haar stem weer te horen, om te horen hoe gebroken ze klinkt. Ik zou willen dat ik haar in mijn armen kan houden en haar kon troosten. Ondanks dat ik degene ben die getroost moet worden, ik wil niet dat Marissa huilt. ‘niet huilen’ schrijf ik op een blaadje dat ik naar Dennis schuif. Hij schenkt me een klein glimlachje en geeft het door aan Marissa die alleen maar harder begint te huilen. Op de achtergrond hoor ik Jonas vragen wat er aan de hand is en tegelijk voel ik een hand op mijn schouder. Het wordt me allemaal te veel en ik sta op uit de stoel. Harry pakt me vast bij mijn pols maar ik weet mijn hand los te trekken en ik loop met mijn krukken de ruimte uit. Twee gangen later laat ik me langs de muur naar beneden zakken. Naar buiten durf ik niet, ik durf te wedden dat de fotograven nog buiten staan. Misschien zijn het er ondertussen wel meer geworden. Moeilijk slik ik de brok in mijn keel weg en ik voel een keelpijn opkomen doordat ik mijn tranen wil binnen houden.

Ik zit net twee minuten en ik hoor al voetstappen die steeds dichterbij komen. “here you are” zucht Zayn opgelucht. Hij steekt zijn hand uit als teken dat ik moet opstaan “kom, we gaan even naar het dak, frisse lucht halen” met tegenzin laat ik me overeind trekken en ik spring op Zayn zijn rug. Mijn gezicht verstop op zijn schouder en op het dak aangekomen laat hij me voorzichtig los. Meteen ga ik weer op de grond zitten en ik staar wat voor me uit. Zayn zwaait met een pakje sigaretten voor mijn neus en dankbaar neem ik er eentje aan. Hij duwt zijn telefoon in mijn handen en kijkt me aan met ogen die zeggen ‘praat’. “het werd me te veel, de pers buiten, het zien van de jongens, het horen van Maris haar stem. Ik kan er niet tegen als ze huilt, ik wil niet dat zij verdrietig is en ik wil niet dat jullie me zien huilen” herhaal ik voor de zoveelste keer. Hij knikt begrijpend “het is normaal om te huilen, zeker als je zoiets hebt meegemaakt als wat jij hebt meegemaakt” is het enige dat hij zegt. Met een zucht leg ik mijn hoofd op mijn opgetrokken been en langzaam beginnen mijn schouders te schokken. Zayn slaat zijn arm om me heen en wrijft geruststellend over mijn rug. Ik heb geen idee hoe lang we hier al zitten en als het aan mij ligt blijven we hier de rest van de dag zitten.