140. Hope in her eyes.

Enkele minuten zaten we daar. Zonder enig iets te zeggen. “ Maaike, “ begon ik terug. Ze keek me dit keer wel aan. “ Ik wil het hebben over … die ene avond.” Meteen sloeg ze haar ogen terug naar en trok haar hand vanonder de mijne en legde hem terug op haar schoot. “Ik wil van jou horen wat er gebeurd is.” Ging ik door. Maaike keek even naar buiten en schraapte haar keel. Terug was het even stil tussen ons. Ondertussen nipte ik even van mijn Cola. Maaike schrapte even haar keel en begon toen langzaam te vertellen. “ Wel, “ begon ze. “ Jij ging naar het toilet, en uit het niets stond Ruben daar.” Ze beet even op haar onderlip. “ Drink even.” Spoorde ik haar aan. ze deed wat ik zei en ging toen verder : “ Hij ging naast me zitten en vertelde dat hij gevoelens had voor me.” ik kikte begrijpend. Daar had ik al zo mijn gedachten over gehad toen we samen waren. “ Ik zei tegen hem dat het niet wederzijds was, dat ik toen nog samen was met jou.” Weer durfde ze me niet meer aankijken en keek naar buiten. “ Ja?” spoorde ik haar verder aan. “ En toen, zonder dat ik het zelf wist heeft hij me … gekust.” Een traantje liep over haar wang. Ik had medelijden met haar. Haar emoties waren echt, ik voelde het. “Ik was niet verliefd op hem, Bill. Ik moest hem al van het begin niet hebben. Hij heeft mijn leven verpest!” zei ze in een vlaag van woede. “ Rustig meid. Ik …” ik moest het nu wel toegeven. “ Ik geloof je.” Ze keek me weer aan, met haar mooie grijs-blauwe ogen.

Ik zag een sprankeltje hoop in haar ogen glinsteren. “ Je bent dus niet meer boos?” vroeg ze. in haar ondertoon hoorde je dat ze enthousiaster werd. “ Neen ik ben niet meer boos.” zei ik. Terwijl ik dat zei viel mij oog achter Maaike, waar ik Friedolien zag lopen. Ze stopte even. Friedolien zag dat ik naar haar keek en stak haar duim vragend in de lucht. Ik glimlachte even en zag Friedolien een vreugdesprong maken. “ Naar wat kijk je?” vroeg Maaike en ze draaide zich om.