~013~ Draco, why are you wearing Luna's clothes?

Ik weigerde om me te laten kleineren. Met een zwiepje van mijn toverstok repareerde ik de kast, erop lettend dat Draco's kleren verscheurt bleven.
"Alsjeblieft, zo goed als nieuw," maar Draco was het er niet mee eens,
"Doe de rest ook even!" beveelde hij. "En vergeet niet, als je ermee knoeit zal je nog een keer crucio onvangen, ik meen me te kunnen herrinneren dat dat pijn doet," eindigde hij met spottende stem. Ik wist dat hij blufte, maar hij kon zomaar iemand anders inhuren.
"Hmmm, laat mij daar eventjes over nadenken," ik deed alsof ik mijn opties overwoog, al had ik allang een keuze gemaakt, één keer kon er nog wel bij.
"Ruim gewoon op!" zuchtte Draco. Met veel gespeelde tegenzin sleepte ik mezelf naar de hoop kleren voor de gerepareerde kast. Ik had me net over de grote zooi heen gebogen tot er iemand binnenkwam.
"Draco, kom mee! Je weet dat hij niet van wachten houdt!" Ik keek om en zag de achterkant van Fenrir Greyback. Ik kon het niet laten om naar de angstige Draco te kijken. Wolfgedaante of mens, Greyback bleef angstaanjagend. Draco liet zich van het bed glijden en sprintte naar buiten. Greyback draaide zich om en zag mij zitten. Er kwam een speels lachje om zijn mond.
"Zo, het is dat we duidelijke orders hebben gekregen, anders was je van mij," dreigde hij.
"Ik ben niemands bezit, dus wat bedoel je?" spotte ik. Zijn ogen stonden woedend, hij spuwde een klodder spuug in mijn richting en verliet de kamer. Walgend ontdeed ik mijn bril van de gelige klodder speeksel. Ik maakte hem schoon aan het kledingstuk dat er het duurst uitzag, voor zover ik zag was het een zwart gewaad met gouden stiksels, het was ooit rijk bewerkt, maar nu lagen de versieringen onder de hoop gescheurde stofjes. Ik begon te glimlachen, Draco moest morgen maar snel eens nieuwe kleding gaan passen, straks had hij nog twee dagen hetzelfde aan.

Het verpesten van Draco's kleren bleek leuk werk. Ik was blijkbaar heel creatief met patroontjes en ik kon zowaar reparo gebruiken zodat het leek alsof de stoffen samengesmolten waren. De versieringen deed ik op zo ongeveer de meest onlogische plaatsen die je maar kon bedenken, de binnenkant van de zakken, de plaats waar Draco's kont moest zitten, - die plaats had ik stiekem bij mezelf opgemeten - aan de punt van de capuchon zodat hij telkens afzakte en ik had zelfs mijn initialen op zijn borst geborduurt. Een aantal gewaden kregen een sleep en een paar broeken werden tot minirokje gedoopt. De kleuren vloekten enorm bij elkaar en Draco zou waarschijnlijk woedend worden, maar het was het waard.
"Reparo," het laatste kledingstuk werd een T-shirt in de kleuren paars, geel rood en groen, het had links een mouw van drie meter lang, maar de andere kant was mouwloos. Ik pakte een paar lichtblauwe knoopjes en vormde de woorden 'wait until my father hears about this' op zijn rug. Weer mompelde ik: "reparo," zodat de knopen bleven zitten en mijn werk was gedaan. Ik bekeek de hoop kleren, ze zagen eruit als iets dat Luna zou dragen en daar was ik trots op.

"Hygiëna." Ik zat op mijn bed en probeerde alweer het schilderij stofvrij te maken. Deze keer met een duidelijk resultaat, ik zag nu zo ongeveer wat het moest voorstellen, een portret ven een gelukkige moeder met haar dochter op schoot. De moeder had zwart krullend vol haar, in tegenstelling tot haar dochter die steil rood haar had, het deed me aan Ginny denken. Ik kreeg een brok in mijn keel, ik zat hier lol te hebben met Draco's kleren terwijl zij niet wist of ik nog leefde. Mijn blik gleed weer terug naar het schilderij, er zat nog een beetje stof op, de gezichten waren niet te herkennen. Ik mompelde nog een keer hygiëna en bekeek het resultaat. Mijn hart sloeg een slag over, ik kende beide mensen op het doek. Als eerste bekeek ik de moeder, een jongere versie van Bellatrix Lestrange, met op schoot Lily Potter als klein kind. Ze leken beide zo gelukkig, en nu was de ene dood en de andere een massamoordenaar. Hun gezichten waren beide op hun eigen manier te pijnlijk en te fascinerend om naar te kijken, ik schoof het portret weer onder mijn bed en begon aan een brief voor Ginny, waarin ik schreef dat ik nog leefde en dat Fred en George trots op me mochten zijn, het vooruitzicht op een derde keer crucio was vele malen erger dan een boze Molly Weasley.