139. Time to talk,girl.

Bill pov. :

Ik zag Maaike uit de inkom van ‘No Limits Gymnastics Germany’ komen gewandeld. Zou ik het doen? Zou ik haar naam roepen? Het werd wel eens tijd om terug te praten met elkaar. Ik wilde van haar horen wat er die avond nu gebeurd was. Stilletjes aan was ik Friedolien haar verhaal beginnen geloven. Toch knaagde het nog altijd aan me. ik had nachten niet geslapen. Ik zag steeds het beeld voor me hoe hij haar … Mijn gedachten stopten toen ik tranen in mijn ogen voelde opkomen. Ondertussen was Maaike haar fiets aan het nemen. Ik moest het nu doen voor ze wegreed. “ Maaike!” riep ik uit en ze keek achter zich. Ik schrok een beetje. Ze zag er moe uit. haar ogen stonden rood, het leek net alsof ze gehuild had. Toen ze haar hoofd had gedraaid en mij zag staan leek het alsof ze schrok. Was dit nu wel een goed idee geweest?

Ze aarzelde even en liep dan toch met haar fiets mijn richting uit. De zenuwen gierden door mijn lijf. “Hey.” Mompelde ik toen ze voor me stond. Ik wou haar een kus op haar wang geven maar kon mezelf toch nog tegen houden. “ Hoi.” Mompelde ze terug. “ We moeten eens praten,hé?” zei ik. Maaike knikte maar durfde me niet aan te kijken. “ Zullen we even naar de cafetaria gaan?” vroeg ik onzeker. Maaike knikte weer. Ze zette haar fiets terug van waar ze hem had gehaald en naast elkaar liepen we terug het turncomplex binnen. Ik durfde niet te dicht bij haar lopen. Zelf zat ik nog in de knobbel met mijn gevoelens. Toen we cafetaria binnenkwamen gingen we aan een tafeltje in een hoekje zitten. Ik bestelde voor ons beide een cola en toen zaten we daar. Elkaar aan te kijken. Geen van beide die wist waar we moesten beginnen.

“ Hoe is het met je?” vroeg ik dan maar. Maaike gaf een sarcastisch lachje. “ Ik ben doodop, volgende week sta ik op de Olympische Spelen, heel mijn leven is naar de knoppen. Ik heb het gevoel dat ik ga falen en zie het allemaal niet meer zitten.” raasde ze plots. Ik zag tranen in haar ooghoeken bengelen. Ik beet op mijn onderlip. Misschien had ik anders moeten beginnen. “ Je zal het goed doen,meid. Ik geloof nog steeds in je.” Probeerde ik haar op te peppen. Zachtjes schudde ze met haar hoofd. “Kijk Bill, ik ga het gewoon doen daar in Beijing. Het kan me niets schelen of ik faal of niet. Een podiumplaats zal ik nooit verdienen daar, en dan zit mijn carrière er ook op. Wat dan zal moeten gaan doen weet ik ook niet.” Ik schrok een beetje van haar woorden. Dit was niet de Maaike die ik kende. Ze was anders zo strijdlustig en nu. Ze zou alles opgeven. “ Dat mag je niet doen.” Ik legde mijn hand op de hare. Aan haar reactie te zien vond ze dit niet zo erg.