--47--

Lieve Daniël,

Je vraagt je nu vast af waarom ik een brief schrijf, aangezien ik alweer bijna naar huis kom en dat ik jou meestal geen brieven schrijf. Ik moet het gewoon even kwijt.
Maud is dood. :'(
Ik zit nu een potje te janken boven deze brief, dus ik hoop dat je het nog kan lezen. Je kan je waarschijnlijk niet voorstellen hoe ik me voel. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
De politie en de ouders van Maud kwamen naar Reinaud (het broertje van Maud) en mij toe. Ze wilden mij spreken, maar ik wist dat er iets ergs was gebeurd. De ogen van Maud's moeder waren helemaal rood. Ik was bang. Nu nog steeds eigenlijk. Ze zeiden dat Maud was aangereden door een auto. De auto was gewoon dorogereden. Echt een asociale flip! Maud probeerde een kat te redden. Dat dachten ze. De kat was ook gewond, maar heeft het overleefd. De kat is naar de dierenarts gebracht. Ik snap het niet. Waarom moest Maud nou weer dood? Dat liever dan die stomme kat! Die kat was toch al een zwerfkat. Niemand zou hem missen. Terwijl iedereen Maud mist. Ik kan er niet tegen. Ik kan het gewoon niet geloven dat Maud dood is. En dat na die ruzie die we hadden!
Ruzie? Denk jij misschien. Ja. We hadden ruzie. Over onze vriendschap die ik nu voorgoed verspeelt heb. Is dat niet dom? Ik weet nog dat ik een visioen had. Een keer. Maar daar lette ik niet op. Het ging over een engel. Een engel die naar boven zweefde. In de droom visioen was ik de engel. Hoe kan dat? Ik ben toch niet dood? Of misschien was het dat Maud het niet erg vond en ik doodga, maar dan van binnen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het gewoon superkut vind. Sorry, Daniël, dat ik scheld. Maar ik denk wel dat je het begrijpt. Ik hoop het tenminste. Ik weet dat je Maud ook aardig vond. Dat wist je niet hè? DAt ik dat wist. Ik weet het dus wel.
De ouders van Maud zorgen voor de begrafenis. Ik mag een speech houden en ze wordt begraven op Texel. Reinaud weet het ook al inmiddels en hij is net naast mij komen zitten. Hij vind het mogelijker nog erger dan ik. En dat terwijl Maud en ik samen hebben zitten lachen, huilen ern ergeren aan hem. Hij verdiend ook liefde vind ik. Troost. Schrijven troost mij. Ik schrijf het van me af zodat ik er niet meer zo aan hoef te denken. Ik haat denken aan wat er is gebeurt.

Liefs, Sam.

P.S. Misschien mag je ook naar de begrafenis komen? Schrijf alsjeblieft terug!