9. I just don't want you to get sick too. Then it would be my fault.

NINE

De volgende morgen werd ik om drie uur 's nachts wakker. Ik zag dat Manon op haar rug lag te slapen, met haar mond open. Ik probeerde te lachen, maar het werd abrubt afgepakt toen mijn hoofdpijnsteken ruw kwamen opspelen. Ik voelde mijn maag ronddraaien. Mijn hand ging onwillekeurig naar mijn voorhoofd, om daar het zweet te voelen. Ik keek naar Manon, maar die leek het helemaal niet warm te hebben. Ik besloot dat het niet goed kon zijn.
'Manon? Manon, lieverd, wil je alsje, alsjeblieft even wakker worden?'
Ze reageerde niet. Ik tikte tegen haar wang aan met mijn nagel.
'Wat?', mompelde ze. Ze hield haar ogen gesloten.
'Je ziet er ontzettend debiel uit op dit moment'.
'Erg leuk. Maak je me daarom wakker?', grinnikte ze zachtjes.
'Nee. Ik denk dat ik ziek ben. Heel erg ziek'. Ik legde een hand op haar wang. Haar ogen schoten open.
'Wat is dat?', vroeg ze.
'Wat is wat?'
'Wat legde je op mijn wang?'
'Mijn hand', zei ik droogjes. Ze keek me aan en ging rechtop zitten.
'Laat me je nek eens voelen?'.
Ik streek mijn haar aan de kant.
'Shit! Dat kookt!', siste ze. Ik legde mijn eigen vingers in mijn nek, maar voelde niks raars. Het was zelfs een beetje koud.
'Je bent echt heel ziek. Je gaat vandaag niet mee naar de set hoor'.
'Maar -'
'Nee. Dan ben je straks nog zieker. Het is gewoon griep, morgen voel je je vast weer wat beter, en volgende week is het helemaal weg'.
'Ja, maar we zijn hier nog maar een week'.
'Hoe kon je daar nou weer bij?'
'Van Taylor. Alles duurt minder lang dan gepland. We zijn veel eerder klaar. We gaan terug naar huis, Manon'.
'Echt?'
'Nee, dit verzin ik', mompelde ik sarcastisch.
'Sorry. Em, het is drie uur. Dat betekent: midden in de nacht. Ik wil graag nog even slapen. Je moet een aspirientje nemen, tien minuten aan iets leuks denken, en dan proberen te slapen. Dan kun je morgenóchtend wakker worden, en dan heb je een beetje slaap gehad'. Ze boog zich naar het kastje en haalde er een strip pillen uit.
'Hier. Welterusten, ik zie je morgenvroeg'.

Maar die ochtend was het niet beter. Manon had me gezegd dat ze wegging om tien uur, en ik lag al twee uur te woelen. Ik wist uit ellende niet meer hoe ik moest liggen. Dus bedacht ik me dat ik even zuurstof moest inademen op het balkonnetje. Ik hees mezelf in marineblauwe laagkruigtrainingsbroek en deed een wit shirtje aan, met mijn zwarte vestje. Mijn haar liet ik maar zoals het was; veel beter zou het niet worden, en van borstelen werd de pijn nog erger.
Ik stond nog geen tien minuten op het balkon, met koffie in mijn hand, toen er op de deur geklopt werd. Ik liep er onhandig heen, mijn handen om de warme mok gesloten. Ik was zo blij dat er een kijkgaatje in de deur zat; zo'n ding wat de hoofden van bezoekers altijd vreselijk vervormd.
En tot mijn schrik - én blijdschap - kon ik concluderen dat Taylor voor de deur stond. Trillerig deed ik de houten deur open.
'Goeiemorgen. Wat doe jij nou hier?', vroeg ik verbaasd. Een koude lucht kwam uit het gangpad en ik trilde.
'Naar binnen jij'. Taylor duwde me de kamer in en sloot de deur. Ik stond nog steeds een beetje uit het veld geslagen tegenover hem.
'Ik wilde je zien, ondanks je griep'.
'Maar straks word jij ook ziek!'
'Dus? Kunnen we samen ziek zijn. Heb je nog zo'n mok koffie?'
'Ja, het koffiezetapparaat staat op 't aanrecht. Vind je het erg om zelf koffie te zetten?'.
Hij schudde zijn hoofd en loodsde mij eerst naar het bed. 'Ga jij maar even tv kijken. Maar doe het geluid uit, anders krijg je nog meer hoofdpijn'.
'Wat heb ik er dan aan?', vroeg ik.
'Met het geluid aan kun je het ook niet volgen - het is in het Italiaans'
'Da's natuurlijk waar. Ik raad wel wat de mensen zeggen'.
'Moet niet moeilijk zijn', grinnikte hij.

Tien minuten later zaten we naast elkaar op het gigantische bed. Taylor keek semi-aandachtig naar de tv.
'Ze zeggen vast zoiets als; ik houd van je, ik wil je nooit meer kwijt, maar ik ben stervende, en ga eigenlijk vreemd met de dokter. Én zijn assistent'.
'Dat denk ik ook', zei hij. Hij grinnikte om mijn opmerking. Toen draaide hij zijn hoofd en ik voelde hem kijken hoe ik een slok van mijn koffie nam.
'Wil je ophouden met staren? Ik word een beetje bang van je', lachte ik. Ik keek naar hem vanuit mijn ooghoek.
'Nee', was zijn simpele antwoord.
'Nee?!', siste ik. Ik stak een hand uit en porde in zijn zij. Hij pakte mijn hand echter vast en tilde hem een beetje op. Maar hij bleef hem vasthouden.
'Je gaat me mijn hand niet meer teruggeven?', vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. Ik knikte, dronk nog meer koffie.
'Ik wil je eigenlijk zoenen', zei hij. Ik keek op en ving geamuseerd zijn blik op.
'Dat verstond ik vast niet goed', zei ik.
'Jawel. Het klonk vast heel dom, maar ik weet niet. Ik heb zin om je te zoenen'.
'Dat gaat niet gebeuren', zei ik schuldig. Hij glimlachte.
'Wil je me niet?'.
Ik knipperde met mijn ogen. Hij had nog steeds mijn hand vast. Ik voelde de warmte die het op de mijne achterliet. Wat een gevoelige en gemene vraag was dat nou weer. Hier kon ik duidelijk niet onderuit. Ik besloot dat ik maar de waarheid zou vertellen.
'Dat is het niet - echt niet. Maar ik wil gewoon niet dat jij ziek word, tijdens de opnamen van New Moon. Dan ben je straks helemaal wit op de set. En dat kan natuurlijk niet, want Jacob is niet wit'.
Hij grinnikte. 'Wil je me dan in ieder geval je nummer geven?'
'Dat kan ik wel doen', zei ik. Ik pakte zijn telefoon aan en typte mijn naam en nummer. Toen hij de telefoon weer aanpakte en met zijn hand langs mijn vingers streek, kreeg ik een vreemde kriebel in mijn buik.


I demand a comment.
bij vijf ga ik verder.
eerder niet.
so it's up to you guys.
<33