Homework and Jasper

Eden POV.

Ik leg op allebei de stapels een briefje op de ene staat: Amy. En op de andere: Veronique. Ik kijk naar het boek dat ik had gepakt. “geschiedenis saaaaaaaaaaai.” denk ik en begin te werken. Als ik halverwege ben ben ik zo geconcentreerd bezig dat ik niet eens merk dat er iemand achter me is komen staan.

Jasper POV.

Ik loop de aula in en zie Eden daar zitten met 2 grote stapels boeken voor haar. Ik weet niet waarom maar ik wil gewoon heel graag naar haar toe. Ik loop naar haar tafel toe en ga achter haar staan. Ze merkt me niet op. Ik kijk naar de twee stapels en zie dat op allebei de stapels een briefje ligt met op een Amy en op de andere Veronique. “zit je nou het huiswerk van je zussen te maken?” Ze schrikt en kijkt om. “ehm.... jij ook hallo en ja.” zegt ze glimlachend. “hoi” grinnik ik. “waarom?” “omdat dat moet ik doe het echt niet voor de lol ofzo hoor.” zegt ze opeens heel geïrriteerd. “oei” denk ik “gevoelig onderwerp.” “sorry” zegt ze verontschuldigend “ik bedoel het niet zo” “is al goed.” ze denkt even na en begint dan te praten “ik doe dit omdat dat moet van onze moeder.” “oké” zeg ik wetend dat doorvragen niet zo'n goed plan is. Ze glimlacht naar me meteen gaat er een gevoel door me heen. Een gevoel dat ik niet precies kan plaatsen. Het is warm en het voelt alsof mijn hart een paar slagen overslaat. Wat natuurlijk compleet gestoord is. Mijn hart klopt niet eens dus kan het ook niet overslaan. Ergens weet ik wel wat het is maar dat kon gewoon niet. Zij is een mens ik zou mezelf nooit kunnen beheersen. Ik vind het al heel knap van mezelf dat ik tegen haar kan praten zonder haar te bijten laat staan haar aanraken. Dan wordt ik uit mijn gedachten gehaald door haar prachtige stem. “zou je me even kunnen helpen met de boeken naar mijn kluisje dragen?” “ja tuurlijk” antwoord ik. Ik pak een grote stapel boeken en zij de rest. Ze loopt vooruit naar haar kluisje. Als we er zijn zet ik de stapel boeken er in en lopen we weer terug naar de aula. “kom je in de pauze weer bij ons zitten?” vraag ik haar. Er schreeuwt een stem in mijn hoofd dat ik dit niet moet doen maar ik kan het gewoon niet laten. Ik moet bij haar zijn. “tuurlijk waarom niet.” zegt ze opgewonden.