5.2

Toch voelde ik me niet zo geweldig als ik tegenover anderen liet uitschijnen. Ik had geen innerlijke rust.
Ik moet met je praten. Amper vijf woorden waren voldoende geweest om alles overhoop te gooien, om opnieuw het verleden ingezogen te worden, om opnieuw verleid te worden. Het verleden zou zich met mijn heden gaan vermengen en mijn verstand zei dat ik geen andere keuze had. Nog voordat ik mezelf ertoe gebracht had hem te bellen, had hij me zelf een berichtje gestuurd. Ik was te koppig en te kwaad om zelf de stap te zetten en hij was blijkbaar te laf geweest om te bellen.
Ik stond op en begon doelloos rondjes te lopen. De tijd begon te dringen en ik moest een besluit gaan nemen, hoewel ik dat diep in mijn hart al gemaakt had. Het gevoel in me was te sterk. Misschien was dit wel de kans om hem nog een laatste keer te zien, voordat het te laat zou zijn.
Ik ging met mijn rug tegen de verwarming zitten en trok mijn knieën op. Ik wierp een boze blik op mijn mobieltje, dat nog steeds onaangeroerd in de zetel lag. Een aantal minuten bleef ik zo onveranderd zitten, totdat een luide knal me uit mijn gedachten haalde. Het was al aardig donker geworden buiten en dat ging blijkbaar gepaard met een donderbui. Het duurde niet lang vooraleer Belle zich dicht tegen me aan nestelde. Ik voelde haar warmte. Met haar pikzwarte ogen keek ze me vriendelijk aan, alsof ze me probeerde te troosten. Ik waardeerde haar trouwheid, maar het kon niet baten. Ik had nog maar een paar uren te gaan vooraleer de confrontatie met hem terug realiteit zou zijn en niet langer een pijnlijke dagdroom. Mijn onderbewustzijn dwong mijn gedachten om terug te gaan naar dat ene moment waarop ik het lef had gehad om het risico te nemen mijn ziel volledig bloot te leggen. Ik had toen niet kunnen weten dat het allemaal niet zou lopen zoals ik gehoopt had.