Een gil.

De frisse wint waaide zachtjes in mijn haren. Het was een aangenaam gevoel. De hemel was fel blauw met af en toe een zacht wit wolkje die de lucht bedekte. Ik stond hoog, heel hoog. Ik kon over een groot landschap kijken. Mijn voeten stonden op bruin-rood achtig zand. een klif. Ondanks dat ik op een woeste hoge klif stond keek ik over een groen landschap, duizende bomen, miljarde groende blader die voor mijn ogen danste.
Zelfs zonder dat ik in de spiegel keek wist ik dat mijn ogen lachten. Ik voelde het op mijn gezicht getekend. Ik keek opzij en keek in even gelukkige ogen die ik zelf ook had. Wat de ogen zeide was precies hetzelfde als ik zelf waar ik aan dacht.
beiden sprijde we onze armen open en met volle borst schreeuwde we het uit. Geen gevloek, geen woorden. alleen het geluid die ik nooit eerder maakte.
"AAAAAAAAAAAAAHH!"
Heel mijn leven was ik een voorbeeldig persoon. Nooit vloekte ik, ik schold niet en als ik kwaad was loste ik dat altijd met zelfbeheersing op. Het vrat me van binnen op.
Dit was het moment, eindelijk kon ik alles loslaten. Eindelijk was ik vrij.