136. En daar was Friedolien.

Na een halfuur in de regen op mijn panty’s te wandelen was ik eindelijk thuis. Nog altijd besefte ik niet goed wat er allemaal gebeurd was. Snikkend stak ik de sleutel in het sleutelgat en wandelde het donkere huis binnen. Ik was alleen, mijn ouders waren niet thuis en zouden pas binnen enkele dagen terug zijn. Wat moest ik nu toch doen? Kletsnat liep ik naar boven. Wat een mooie avond moest worden is in duigen gevallen. Bedankt Ruben, je hebt zonet mijn hele leven verpest.

Toen ik op mijn kamer aankwam trok ik de gouden jurk uit smeet hem op de grond en plofte in mijn ondergoed op bed. Plots hoorde ik mijn gsm trillen. Hij zat nog in mijn handtasje. Ik liep snel naar het tasje om hem te nemen. Een klein sprankeltje in mij hoopte dat het Bill was. Snel trok ik het tasje open en rommelde erin om mijn GSM te vinden. Ik had hem in mijn hand en zag dat het Friedolien was. Zou ik opnemen?
Zonder verder na te denken drukte ik op het groene knopje. “ Waar ben je?” vroeg ze meteen zonder boe of bah. Ik kon mezelf niet inhouden en de tranen gleden terug over mij wangen. “ Ik zit thuis.” Snikte ik. “ Ik kom naar je toe.” Zei Friedolien. Ik kon niet uit haar stem halen of ze nu boos was of medelijden had. Ik was zelf ook zo in de war.

Ondertussen had Friedolien de telefoon al dicht gesmeten. Als een kip zonder kop zat ik nog steeds op de grond met de telefoon aan mijn oor. Langzaam liet ik hem naar beneden glijden en legde hem ook op de grond. Mijn verstand stond op nul. Telkens speelde heel het tafereel zich af voor mijn ogen. Hoe Bill wegging naar het toilet, hoe Ruben naast me kwam zitten en hoe hij zijn lippen op de mijne plante.

Enkele ogenblikken later ging de deurbel. Ik stond op als een zombie en besefte plots dat ik in mijn ondergoed zat. Snel kroop ik in mijn pyjama en ging de trap af. Ik opende de deur en zag daar een bezorgde Friedolien staan. “ Kom binnen.” mompelde ik. Friedolien stapte naar binnen en keek me niet begrijpend aan. “ Jij moet me enkele dingen uitleggen.” Zei ze.