135. I hate you!

Maaike pov. :

Geschrokken trok ik mijn hoofd terug achteruit. “ Ruben, wat doe je?” vroeg ik in schok. De grijns op zijn gezicht verraadde veel. “Ik ben niet verliefd op jou! Ik ben samen met Bill.” angst kroop door mijn lijf. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag naar links en zag Bil gechoqueerd staan kijken. Met grote passen liep hij naar ons toe. “ Schat …” stammelde ik. Hij stak zijn hand in de lucht als teken dat hij niets wilde horen. Hij keek me niet meer aan. Ruben die naast me zat bleef maar grijnzen. “ Bill …” probeerde ik nog eens. En voor ik het wist had Bill zijn eigen handtas genomen en liep hij met grote passen weg.

Als een standbeeld bleef ik op mijn plaats zitten. Alles was een waas geworden. “ Ik kan zoveel meer voor jou beteken.” Hoorde ik Ruben plots in mijn oor fluisteren. “Jij hebt alles verpest!” gilde ik. Ik nam mijn glas champagne die nog voor me stond en goot die over hem uit.
Op dat moment kwamen Tom en Friedolien net terug. “ Wat is dit?” vroeg Tom. In een vlaag van woede nam ik mijn handtas, gaf Ruben een duw zodat hij naast de bank viel en liep ook weg naar buiten.

Ik rende en rende. Het was koud buiten en het regende lichtjes. De tranen rolde over mijn wangen. “Ik haat je!” riep ik uit. Een oude dame die haar hond net uitliet keek geschrokken achter zich. Ik schopte mijn schoenen uit zodat ik beter verder kon rennen. Ik haatte Ruben! Ik had hem nooit moeten hebben. Ik wist gewoon dat er iets niet goed zat bij die jongen. Waar moest ik nu heengaan? Ik durfde niet naar Bill te gaan. Ik wist zelf niet waar hij zat. Snikkend in de regen besloot ik dan maar om terug naar huis te gaan.