#111.

Een lange gestalte met sluik bruin haar kwam de ruimte binnen. Haar gezicht was bruin van de make-up en ze droeg een simpel kleedje. Ik slaakte een gil en liep met mijn kleed half aan naar haar toe. “Je bent er!” riep ik. Ze opende haar armen, als teken dat het tijd was voor een innige omhelzing. Het was maanden geleden dat ik haar nog gezien had. “Ik heb je gemist.” “Ik jou ook, Ashley. Wees daar maar zeker van.” Ik mocht haar dan wel een paar keer via de telefoon gehoord hebben, niets overtrof elkaar echt zien.
“Wil je me eerst even helpen?” Ik draaide me meteen met mijn rug naar haar toe. Voorzichtig riste ze de jurk terug dicht en streek ze enkele kreuken terug glad. Pas toen ik er weer keurig genoeg uitzag nam haar nieuwsgierigheid de bovenhand.
“Waarom in godsnaam zit je hier? Waar is Bill? En waarom en nog belangrijker hoe heb je dat jurk uitgedaan?” De ogen van mijn beste vriendin zagen eruit alsof ze een optelsommetje probeerden te maken van het toilethokje, Bill, mijn jurk en de toestand waarin ze me gevonden had. Ik glimlachte fijntjes en vertelde haar van het korset.
“Zonde van het geld”, antwoordde ze, toen ze het lapje stof zag liggen. Daarna zuchtte ze en veranderde de blik in haar ogen.
“Gaat het wel met je? Ik bedoel, je ziet er goed uit. Alleen, ergens zie je er ook anders uit.” Ik knikte. Ik wist wat ze bedoelde. Ik was hier en daar een paar kilootjes vermagerd, maar zag er niet superslecht uit. Aan de andere kant wist ze ook dat ik aan mijn masker werkte en dat make-up veel kon doen. “Ik voel me best wel ok.” Het was oprecht en gemeend. Het kon beter, maar ook slechter. Ik had gewoon geen zin om een analyse van mezelf te maken op dit moment. Ik wilde proberen te genieten voor zover dat mogelijk was. Nog even keek ik in de spiegel vooraleer ik Ashley bij de arm nam en haar meesleurde naar buiten. Ik was slechts voor enkele dagen in België en ik was ontzettend blij dat Ashley alsnog op het feest kwam opdagen. De momenten die we samen konden doorbrengen moesten we uiterst goed benutten.
Met onze armen in elkaar gehaakt baanden we ons een weg tussen de dansende mensen. “Wat spannend, eindelijk kan je me voorstellen aan Bill.” Ik knikte, maar dat zag ze natuurlijk niet. Ik vervolgde de weg naar de bar, waar ik hoopte Bill nog te vinden. Net toen we ongeveer halverwege waren, veranderde muziek plotseling. Het hevige en ruige dansritme werd ingeruild voor een trage en rustgevende melodie. Het was tijd voor een slow. Ashley en ik bleven abrupt stilstaan en namen het tafereel rondom ons op. Sommige mensen verlieten de dansvloer en begaven zich naar de bar of omgekeerd. Anderen zochten een partner op de dansvloer. Hoewel ik op hoge hakken stond, zag ik nog steeds niet genoeg naar mijn mening. Ik zag nergens Bill boven uit toren.