Living forever 14.2

Tom
Ik had zo’n vermoede dat ik heel erg in de problemen was toen Siva me een leeg lokaal in trok. Hij zag er op zijn zwakst gezegd nogal moordlustig uit.
‘Waarom moest je dat doen?’ siste hij.
‘Siva. Ze wist iets wat ze niet mocht weten. Ze kon een verband leggen tussen jou en de Max van 500 jaar geleden,’zei Tom. ‘Wat als ze er achter kwam wie wij zijn? Wat wij zijn?’ Hij liep tussen de tafeltjes door naar het raam.
‘Je had het recht niet,’ siste hij. ‘Je had het recht niet om haar herinneringen weg te nemen.’
‘Wat had ik dan moeten doen?’ vroeg ik verbaasd. ‘Wat had jij dan willen doen?’
‘Ik zou me er wel uitgepraat hebben,’ siste hij.
‘Wat had je dan gezegd?’ riep ik. Hij bleef stil. ‘Niets. Je had het niet geweten en weet het nu ook niet. Er was geen andere mogelijkheid.’ Woedend greep Siva een potlood van een tafel en slingerde me die toe. Ik ontweek hem niet en het potlood kwam in mijn boven arm terecht. Ik trok hem met een pijnlijk gezicht er uit. ‘Klaar?’ vroeg ik rustig. Woedend slingerde hij een stoel naar me toe, gevolgd door nog wat potloden. ‘Nu klaar?’ Hij liep naar de muur waar een bezem stond en brak die door midden.
Nu werd het gevaarlijk. Ik deinsde achteruit bij hem vandaan. ‘Siva, calma síos!’ zei ik. ‘Tá brón orm.’ Ik probeerde hem te kalmeren in het Iers. ‘Mé leithscéal a ghabháil.’ Hij bleef op me aflopen. ‘Tá tú mo chara. Ba mhaith liom aon rud a dhéanamh faoi.’ Hij stond nu vlak voor me.
‘Je bent mijn vriend niet Tom,’ siste Siva zachtjes. Hij pakte de stok en stak hem in mijn buik. ‘De volgende keer zit hij in je hart, hartendiefje.’ Hij draaide zich om en liep weg. Ik trok moeizaam het stuk hout uit mijn lichaam.
‘Tom, wat..?’ Ik draaide me om en zag daar Luppe staan. Ze stond verstijfd naar het stuk hout en naar de wond in mijn buik te kijken. Ik voelde me raar worden. Kreeg dorst en mijn keel begon te branden.
‘Dat had je niet mogen zien,’ zei ik zachtjes. ‘Dat had je echt niet mogen zien.’ Toen viel ik haar aan.